Tips voor thuisblijvers

Zo. Ik heb even gewacht met mijn volgende blog tot de rest van Nederland op vakantie is. Nu kunnen we het er rustig over hebben.

Er is van alles tussengekomen. Zoals een vakantie met X. naar de andere kant van de wereld. Gevolgd door de re-integratie van Sam en Dave in ons huishouden. Als ik hun gemiauw goed interpreteer, hadden ze het zoooooo veeeeeel beter in het kattenpension. Het was all-inclusive met een onafgebroken lopend buffet in verschillende smaken. Opeens begrijp ik de wat melancholische blik van mijn oom wanneer hij is teruggekeerd van zijn jaarlijkse verblijf in de Heineken bar op Ibiza.

Toen werd ik gebeld door een mevrouw die mij ging uitleggen wat hormoonyoga is en geen moeite had om het V-woord veel en vaak te laten vallen. Volgens X. keek ik aan het begin van het telefoongesprek verbaasd, trok ik vervolgens een vies gezicht en gingen uiteindelijk mijn wenkbrauwen omhoog. Dat was waarschijnlijk het moment dat ik mij herinnerde dat ik een mail aan haar had gestuurd met vragen over hormoonyoga. Samengevat komt het erop neer dat ik een baarmoeder tekortkom. Dus heb ik mij aangemeld voor een cursus Spaans.

Het lijkt een klein beetje op hormoonyoga; van de tien cursisten ben ik de enige man. Maar wat misschien nog interessanter is, is dat neurosen die ik als 'behorend tot het verleden' had gefiled in een ijzeren archiefkast in mijn brein, vrijwel meteen op de eerste cursusdag de kop opstaken.

Deze mensen kan ik aan, dacht ik toen ik de grijze geföhnde haren van mijn klasgenoten zag.

Na drie cursusdagen blijk ik toch niet de beste van de klas. Maar gelukkig ben ik niet slechter dan die mevrouw die nooit haar huiswerk maakt omdat ze het te veel vindt en daarnaast een heel leuk en druk sociaal leven leidt. 

Ik doe het voor mijzelf, denk ik als ik de vocabulario uit mijn hoofd probeer te leren. Toch wil ik de lerares niet teleurstellen.

Zo gaan die dingen, zou mijn tante zeggen.

Queres tomar algo?

It's just bad news

Als je niets aardigs te melden hebt, kun je maar beter je mond houden. Zeker als het Erdogan betreft, dan is het helemaal verstandig om je mening voor je te houden. Dat is niet de enige reden waarom ik mijn pen een tijdje heb neergelegd.

Het begon met Zaventem. En daarna gebeurde er nog meer onvoorstelbare dingen die ik maar moeilijk kon plaatsen.

Ik mis de zomer, ik mis de komkommertijd, ik mis het onnozele nieuws over Mark zijn privéleven.

Over dat gemis kun je met goed fatsoen geen blog schrijven.

Aubergines dan. En de dubbele betekenis die ze tegenwoordig online hebben. Verleden week voor het eerst geleerd dat er emoji's zijn in de vorm van een aubergine. De betekenis laat zich raden. Je zult maar een aubergine als tatoeage hebben, jaren geleden gekozen omdat de kers toen zo populair was.

Toch blijf ik denken aan die derde verdachte van de aanslag op Zaventem. Ik heb niet gevolgd wat er met hem is gebeurd. Expres niet. Het liefst geloof ik mijn fantasie, namelijk dat hij zich heeft bedacht. Dat hij op het vliegveld liep en al die vrolijke mensen zag lopen en dat hij zag hoe vrij ze waren om te gaan en staan waar ze willen, vol van verwachting van hun vliegreis en de avonturen die ze zouden beleven. Dat hij op dat moment een connectie voelde met al die vrolijke mensen. En besloot dat dat leuker is dan welk gedachtegoed dan ook.

Wat doet een Cambuur supporter als ze de beker winnen? Dan zet hij zijn Playstation uit.

Wat doet een oude hippie als hij de krant leest? Dan droomt hij weg in zijn tuinstoel en krabt hij zijn katten op hun hoofdjes.

Is daar iemand?

Ligt het aan mij of is het nieuws tegenwoordig te griezelig om grapjes over te maken? Het voelt allemaal zo ongemakkelijk. Alsof ik naar een aflevering van The Office kijk. Is dit echt?

De tijden dat een vrolijk huppelende Mark mij nog konden opbeuren zijn voorbij. Mark is niet meer zo vrolijk de laatste tijd. Het huppelen heb ik uiteraard zelf bedacht.

Verder boycot ik het nieuws omdat ik niets meer over de Amerikaanse verkiezingen wil horen.

Dus heb ik mij opgegeven voor een cursus Hormoonyoga voor Mannen. Toenemend buikvet kan namelijk duiden op een terugtrekkend testosterongehalte. Je kunt er maar beter vroeg bij zijn. Nee, ik wil niets horen over chips en bier. Dat heeft hier niets mee te maken.

Ik moet nog antwoord krijgen van de yogadocente of er plaats is in de groep. Of mijn mail überhaupt is aangekomen, of ze mijn vragen serieus in overweging neemt. Niets gehoord.

Dat schijnt usance te zijn. Radiostilte is de nieuwe etiquette.

Af en toe flirt ik met een andere werkgever. Tot nu toe zonder veel succes, maar dat terzijde. Ondanks dat het tegenwoordig on-line gebeurt, is de oude ceremoniële dans in de vorm van de sollicitatiebrief in tact gebleven.

In zo'n geval besteed ik dagenlang aandacht aan het omschrijven van mijn motivatie, mijn werkervaring. Sommige zinnen herkauw ik tot een perfecte cadans. En natuurlijk (of uiteraard?) ben ik bereid om mijn cv nader toe te lichten in een persoonlijk gesprek. Onder het prevelen van een schietgebed klik ik op de knop 'Verzenden'. Uiteindelijk, als het epos de deur uit is, puf ik nog wat na met warme handen en een zweetsnor.

Soms, heel soms, krijg ik een automatisch antwoord dat mijn brief is aangekomen en dat ik binnen een bepaalde periode antwoord mag verwachten. Daarna is het stil. Alsof er een boom is omgevallen in het donkere bos zonder een levende ziel als getuige.

In ieder geval zijn er voldoende lijstjes op internet te vinden met testosteron-boosters. Tonijn en eieren, komen veel voor. Knoflook en witte kool ook. En goed nieuws, ik moet veel, heel veel aardappelen eten. Dat is hetzelfde als chips! Ik leg alvast het bier koud.

Dol op blauw

Januari zit erop. Ik ben zo blij als een husky hondje dat een slee door de sneeuw mag sleuren.

Week in week uit bluesy maandag tot en met vrijdag. Januari is niets voor mij.

Nu het aftellen naar de lente is begonnen kan alles mij blij maken. Zelfs het nieuwsbericht dat er in de buurt steeds meer agenten met pistoolmitrailleurs zullen gaan rondlopen, geeft mij vlinders in de buik.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat die blijdschap ook veroorzaakt kan worden door mijn nieuw ontdekte fetisj. Ik blijk namelijk dol op blauw.

Ik liep laatst op Schiphol langs een groep (of kudde, zwerm, roedel?) Koninklijke Marechaussee. Het waren niet meer dan vijf of zes mannen. Ze stonden bij elkaar, vlakbij La Place express. Geen idee wat hun toegevoegde waarde was qua veiligheid, maar de mitrailleurs en de uitpuilende riem vol met tools sprak enorm tot de verbeelding. Ik heb maar meteen een espresso besteld.

Met de lente in het verschiet klinken de krantenartikelen logischer. Benoît heeft zelfmoord gepleegd, maar dat zou iedereen doen als je tot beste kok van de wereld wordt gebombardeerd. Daarna valt immers niets meer te bereiken dan teleurstelling.

Niemand wil teleurstellen. In dat kader is zo'n motortje in een racefiets ook wel weer te begrijpen.

Uiteindelijk draait het om daglicht. Ik weet zeker dat dat het antwoord op alle problemen is. Geef me nog een paar weken om deze theorie uit te werken. Daglicht en alcohol, natuurlijk.

Tis the season to watch telly

Een vervelend koutje doet de ronde. Er lijkt geen einde aan te komen. In de rij voor de kassa werd ik overmand door een hoestaanval. De mevrouw voor mij was daar niet van gediend. Terwijl ik met rood aangelopen hoofd in een soort perpetuum hoest over mijn karretje hing, bleef ze heel boos naar mij staren. Als een onverbiddelijke Quirinius tegenover een Homonadens. Kon ik maar op commando niezen, dan had haar hele bril nat geweest.

Boodschappen doen in een drukke supermarkt haalt het slechtste in mij boven.

De capriolen die mijn collega-boodschappees uithalen met hun kar interpreteer ik als opzettelijke handelingen om mij dwars te zitten. Tegelijkertijd lukt het mij niet om anderen niet in de weg te staan. Overal waar ik mijn kar parkeer, is een rek vol met producten die op den duur iemand wil bestuderen. Zelfs al is het kattengrit. In de aanloop naar de kassa kwam ik erachter dat de afdeling ondergoed en servies voor een adempauze zorgde, maar toen waren de onderlinge spanningen al ver opgelopen. Geen wonder dat het mens in de rij voor mij haar dodelijkste blik wierp. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan.

Hoe dan ook, de port en de kaasjes zijn in huis. Ik kan hoesten zoveel ik wil. En vanavond zijn er allemaal leuke kerstachtige dingen op tv. Daar wordt een Polyester mens blij van.

Hele fijne kerstdagen!

Guerre

Het was maandagochtend. Mijn jas had ik al aan, de sleutels in de hand. De telefoon bleef stil. Geen bericht van mijn werk. "Blijf maar thuis hoor, we zijn in oorlog."

Het voelt raar om in oorlog te zijn met een onzichtbare vijand. Ik vraag mij af of Mark het misschien hyperbolisch bedoelde toen hij zei dat we in oorlog zijn met IS. Het is immers geen land. Laatste keer dat ik de atlas opensloeg, bestond er geen land IS. En volgens X. kan er geen oorlog worden verklaard zonder voorafgaande toestemming van de Staten-Generaal.

Het kan dus zijn dat wat Mark had willen zeggen is dat we eigenlijk in een soort symbolische oorlog zijn met iets dat op een organisatie lijkt dat een ideologie najaagt die onze democratie bedreigt. "Dat klinkt nergens naar," zal zijn moeder hebben gezegd. Waardoor Mark gedwongen was om er geen doekjes om te winden.

Ik heb even met de bakker gepraat, maar hij kon zo snel geen oplossing bedenken voor de terroristische dreiging. Terwijl die man over veel dingen wel iets te zeggen heeft.

In zijn speech van vrijdag zei Mark dat we door moeten gaan met het dagelijks leven. In dat kader ga ik aanstaande vrijdag naar het theater in de grote stad. Ik zal alert zijn, want dat moet ook van Mark. Tevens verwacht hij dat we nuchter blijven. Maar daar trek ik mijn grens. Zo'n oorlog is alleen vol te houden met voldoende wijn en port.

Verstandig advies

Ik ga nooit meer naar een verjaardagsfeest. Nu meen ik het echt. Het is beter voor alle betrokkenen (lees: ooms, tantes, zussen, broers, ouders van jarige job). Echt. Heus.

Want ik heb geen idee hoe Ajax het doet in de competitie. En ik wist ook niet dat Depay uit de gratie was gevallen bij voetbalminnend Nederland.

Ik kijk rugby. Op RTL 7 zenden ze de wedstrijden van het WK uit. De afgelopen weken heb ik kennis van de spelregels opgedaan. Naar mijn gevoel zijn het er best veel. Zelfs na het bekijken van een behoorlijk aantal wedstrijden, snap ik het merendeel van de tijd nog steeds niet waarom de scheids op zijn fluit blaast. Soms fluit hij af voor iets wat tien minuten eerder heeft plaatsgehad. Als een verbolgen partner die zijn frustraties opkropt. De grote mannen in het veld lijken het allemaal gelaten te accepteren.

Die spelregels vind ik eerlijk gezegd niet zo boeiend. Ik kijk rugby omdat ik heel erg onder de indruk ben van die grote mannen. Mag ik het romantisch noemen, al die gezichtjes vol modder en bloed? Die gejaagde blik in de ogen alsof ze echt willen winnen in plaats van meedoen voor de gezelligheid? In feite kijk ik rugby omdat het een wereld is waar ik niets van weet maar stiekem wel wil bij horen. Dat soort dingen kun je maar beter niet op feestjes zeggen. Waarom onthoud ik dat nou nooit?

Pijnlijke stiltes kun je in het vervolg ook beter niet vullen met opmerkingen over het outfit van Maxima tijdens het bezoek aan een basisschool in China. Misschien was de familie van de jarige job politiek geëngageerd en dus teleurgesteld dat ik niet over de Chinese mensenrechten begon? Of keken ze zo beduusd omdat ik geen ander woord kon bedenken voor 'leverkleur'?

Het drama van de mens is dat je nooit precies weet wat een ander van je denkt. Tenzij de ander uit het Brabantse Steenbergen komt en zich zorgen maakt over de komst van de asielzoekers. Ik heb begrepen dat men in dat geval geen blad voor de mond neemt.

Op zondagen ben ik nou eenmaal wat somberder dan anders. En een verjaardagsfeest op de zaterdag ervoor zorgt soms voor nog meer smart. Geen reden om meteen de haak in het plafond te draaien en een stevig touw te zoeken. Mogelijk wel een aanleiding om meer te drinken.