Veel uren knutselen en frutselen
De surprise moet af, zonder strijd en liefst een beetje op tijd
Ondertussen het nieuws volgen, Black Fraaidéé en Beertje Paddington in negligé
Mark, Turkije en het pardon
Ondertussen drink ik wijn uit een flacon
Dichten is een woord dat rijmt op nichten
Maar behalve het ontslag van Toksvig door een goed doel
Sta ik zonder tanden op mijn preekstoel
Ik ga het hierbij laten
Volgende week maar weer eens echt bijpraten
29 november 2014
16 november 2014
Statsministerie
Ik ben de laatste weken druk met Borgen, een Deens politieke serie. Voor wie de serie niet kent: het draait om Byrgitte Nyborg de premier van Denemarken die een carrière met gezin moet zien te combineren. Daaromheen gebeurt van alles meer.
In het begin moest ik wennen aan het feit dat het een Deense serie is zonder moord en doodslag, en zonder chagrijnige rechercheur in lichtbeige regenjas dan wel eigenwijze inspecteur in gebreide trui.
Inmiddels ben ik helemaal om. Een complot kan kennelijk ook spannend zijn als het om politiek gaat.
Ik ben daardoor anders naar Mark gaan kijken. Wie is zijn spin-dokter? Met wie moet hij allemaal dealtjes sluiten om op zijn torentje te kunnen blijven zitten? Wat was zijn rol in het vertrek van Öztürk en Kuzu uit de PvdA-fractie?
Daar zullen we niet snel achter komen. Intriges in het echte leven gaan namelijk beduidend minder snel dan in tv-series.
Zo ook op kantoor. Cruella is tot nu toe poeslief geweest tegen de uitzendkracht. Zelfs nadat die een gigantische kopieerblunder had gemaakt.
'Ik vind haar best aardig,' zei de uitzendkracht. Op dat moment voelde ik mij een beetje eenzaam. Morgen maar weer zien wat de vorderingen zijn.
Chips en wijn?
In het begin moest ik wennen aan het feit dat het een Deense serie is zonder moord en doodslag, en zonder chagrijnige rechercheur in lichtbeige regenjas dan wel eigenwijze inspecteur in gebreide trui.
Inmiddels ben ik helemaal om. Een complot kan kennelijk ook spannend zijn als het om politiek gaat.
Ik ben daardoor anders naar Mark gaan kijken. Wie is zijn spin-dokter? Met wie moet hij allemaal dealtjes sluiten om op zijn torentje te kunnen blijven zitten? Wat was zijn rol in het vertrek van Öztürk en Kuzu uit de PvdA-fractie?
Daar zullen we niet snel achter komen. Intriges in het echte leven gaan namelijk beduidend minder snel dan in tv-series.
Zo ook op kantoor. Cruella is tot nu toe poeslief geweest tegen de uitzendkracht. Zelfs nadat die een gigantische kopieerblunder had gemaakt.
'Ik vind haar best aardig,' zei de uitzendkracht. Op dat moment voelde ik mij een beetje eenzaam. Morgen maar weer zien wat de vorderingen zijn.
Chips en wijn?
30 oktober 2014
Lonkgedrag
Het leven op kantoor pruttelt voort. De nieuwe uitzendkracht vindt haar weg en godzijdank begint ze van zich af te bijten. Ik was vergeten hoe vermoeiend het is om jong te zijn en mee te draaien op de liefdesmarkt.
Bijna alle mannen van het bedrijf zijn op het secretariaat geweest. Zelfs degene die hun orders altijd liever via de mail deponeren dan de paar verdiepingen overbruggen, hebben hun gezichtjes laten zien. De meesten zijn bangeriken die flauwe (en behoorlijk foute) grappen maken. Terwijl ze net doen of ze iets zoeken in de voorraadkast, staren ze stiekem naar het jonge meisje. Als we budget hadden voor een kwijl-bakje dan was ik genoodzaakt die te bestellen.
De belangstelling is verminderd sinds Hans het gebied afbakent. Als een haai met koude ogen cirkelt hij om het secretariaat heen.
Ze vindt Hans een griezel. Maar Griezel vindt ze leuk.
'Hij lijkt op Sjors,' zei ze. 'Sjors Kloenie.'
Griezel heeft zich niet veel laten zien, dat verklaart haar verwarring. De enige overeenkomst tussen Griezel en 'Sjors' is de koffie die hij drinkt. Oké, en misschien zijn grijze highlights bij de slapen.
De systeem-beheerder doet ook nog mee. De dappere jongen laat zich niet deren, hij blijft de kamer betreden. Hij blijft grapjes maken, en zij lacht.
'Wat vind je van hem?' vroeg ik toen de systeem-beheerder weer even weg was.
Ze lachte en haalde haar schouders op.
Ik heb haar vast gewaarschuwd voor Cruella. Die komt maandag terug van vakantie. Heb haar vertelt dat Cruella het met Griezel doet, volgens de kantoorroddels.
Ze lachte weer en keek met een sluwe blik naar haar scherm.
'We zullen zien,' zei ze met zwoele stem.
Ik kan bijna niet wachten tot maandag.
Bijna alle mannen van het bedrijf zijn op het secretariaat geweest. Zelfs degene die hun orders altijd liever via de mail deponeren dan de paar verdiepingen overbruggen, hebben hun gezichtjes laten zien. De meesten zijn bangeriken die flauwe (en behoorlijk foute) grappen maken. Terwijl ze net doen of ze iets zoeken in de voorraadkast, staren ze stiekem naar het jonge meisje. Als we budget hadden voor een kwijl-bakje dan was ik genoodzaakt die te bestellen.
De belangstelling is verminderd sinds Hans het gebied afbakent. Als een haai met koude ogen cirkelt hij om het secretariaat heen.
Ze vindt Hans een griezel. Maar Griezel vindt ze leuk.
'Hij lijkt op Sjors,' zei ze. 'Sjors Kloenie.'
Griezel heeft zich niet veel laten zien, dat verklaart haar verwarring. De enige overeenkomst tussen Griezel en 'Sjors' is de koffie die hij drinkt. Oké, en misschien zijn grijze highlights bij de slapen.
De systeem-beheerder doet ook nog mee. De dappere jongen laat zich niet deren, hij blijft de kamer betreden. Hij blijft grapjes maken, en zij lacht.
'Wat vind je van hem?' vroeg ik toen de systeem-beheerder weer even weg was.
Ze lachte en haalde haar schouders op.
Ik heb haar vast gewaarschuwd voor Cruella. Die komt maandag terug van vakantie. Heb haar vertelt dat Cruella het met Griezel doet, volgens de kantoorroddels.
Ze lachte weer en keek met een sluwe blik naar haar scherm.
'We zullen zien,' zei ze met zwoele stem.
Ik kan bijna niet wachten tot maandag.
18 oktober 2014
The secret life of...
Ik dacht altijd dat er een soort wederzijds begrip was tussen Sam en
Dave, zoals ze elkaar voorbij lopen op de gang zonder elkaar echt op te
merken. Een beetje zoals collega's dat doen op de gang of bij de koffie.
Na het zien van The Secret Life of Domestic Cats op de BBC ben ik ervan overtuigd dat ze elkaar haten. In die documentaire wordt duidelijk wat katten uitspoken als er geen mensen in de buurt zijn. Daaruit is mij heel duidelijk geworden dat katten elkaars gezelschap niet altijd (i.e. meestal niet) waarderen.
En Dave likt zichzelf best vaak, thank you for sharing. Dat schijnt een teken te zijn dat katten zich niet op hun gemak voelen.
Documentaires zijn fascinerend. Ik ga de BBC vragen of ik er een mag maken over het leven van kantoormedewerkers. Dan vraag ik David Attenborough om toch nog een keer terug te keren naar de televisie om de voice-over te doen.
De camera zoomt in op onze systeem-beheerder. Een hele vriendelijke jongeman (als je zo oud bent als ik mag je ventjes van twintig zo noemen). Hij is charmant en verlegen. Ik zou hem kunnen introduceren in mijn vriendenkring maar dan zou hij binnen de kortste keren worden verslonden. Zo schattig ziet hij eruit. Draagt zijn metallica t-shirts ongestreken en heeft ze meestal een dag te lang aan waardoor er een hardnekkige lucht van aangebakken sesamzaad om hem heen hangt.
Daarna schuift de camera naar de nieuwe uitzendkracht die sinds een week bij ons op kantoor rondloopt. Een beeldschoon meisje van een jaar of twintig, strak in het vel, gekapt en gekleed volgens de laatste mode. De onschuld zelve, gevoelig en heel intelligent (als je zo oud bent als ik, mag je dat soort onzin uitkramen) en neemt haar taken heel serieus.
Op de beelden van de vele infrarode camera's valt op hoe vaak de systeem-beheerder tegenwoordig uit zijn donkere serverhok kruipt en zichzelf in het daglicht begeeft. Je ziet hem balen dat het kopieerapparaat genoeg toner heeft, het papier niet meer verkreukelt en niet op onmogelijke wijze vastdraait in de mechanische ingewanden.
En dan: hij praat! (Dat zie je zijn collega's denken.) Met haar!
Uiteraard is dit een documentaire in meerdere delen. Volgende week zullen we zien hoe het verder gaat. Zal de nieuwe uitzendkracht ook een keer een praatje initiëren met de systeem-beheerder? Maar ook: overleeft de onschuldige nieuwkomer de eerste ontmoeting met Cruella, de geslepen madam gepokt en gemazeld door jarenlange dienst in het kantoorleven?
Stay tuned.
Na het zien van The Secret Life of Domestic Cats op de BBC ben ik ervan overtuigd dat ze elkaar haten. In die documentaire wordt duidelijk wat katten uitspoken als er geen mensen in de buurt zijn. Daaruit is mij heel duidelijk geworden dat katten elkaars gezelschap niet altijd (i.e. meestal niet) waarderen.
En Dave likt zichzelf best vaak, thank you for sharing. Dat schijnt een teken te zijn dat katten zich niet op hun gemak voelen.
Documentaires zijn fascinerend. Ik ga de BBC vragen of ik er een mag maken over het leven van kantoormedewerkers. Dan vraag ik David Attenborough om toch nog een keer terug te keren naar de televisie om de voice-over te doen.
De camera zoomt in op onze systeem-beheerder. Een hele vriendelijke jongeman (als je zo oud bent als ik mag je ventjes van twintig zo noemen). Hij is charmant en verlegen. Ik zou hem kunnen introduceren in mijn vriendenkring maar dan zou hij binnen de kortste keren worden verslonden. Zo schattig ziet hij eruit. Draagt zijn metallica t-shirts ongestreken en heeft ze meestal een dag te lang aan waardoor er een hardnekkige lucht van aangebakken sesamzaad om hem heen hangt.
Daarna schuift de camera naar de nieuwe uitzendkracht die sinds een week bij ons op kantoor rondloopt. Een beeldschoon meisje van een jaar of twintig, strak in het vel, gekapt en gekleed volgens de laatste mode. De onschuld zelve, gevoelig en heel intelligent (als je zo oud bent als ik, mag je dat soort onzin uitkramen) en neemt haar taken heel serieus.
Op de beelden van de vele infrarode camera's valt op hoe vaak de systeem-beheerder tegenwoordig uit zijn donkere serverhok kruipt en zichzelf in het daglicht begeeft. Je ziet hem balen dat het kopieerapparaat genoeg toner heeft, het papier niet meer verkreukelt en niet op onmogelijke wijze vastdraait in de mechanische ingewanden.
En dan: hij praat! (Dat zie je zijn collega's denken.) Met haar!
Uiteraard is dit een documentaire in meerdere delen. Volgende week zullen we zien hoe het verder gaat. Zal de nieuwe uitzendkracht ook een keer een praatje initiëren met de systeem-beheerder? Maar ook: overleeft de onschuldige nieuwkomer de eerste ontmoeting met Cruella, de geslepen madam gepokt en gemazeld door jarenlange dienst in het kantoorleven?
Stay tuned.
5 oktober 2014
Geen goed en geen slecht nieuws
Er is helemaal niets aan de hand.
Dat besef ik nu pas.
Elk weekend lees ik de krant met zo'n onrustig gevoel. Of het dan toch eindelijk is afgelopen met dat slechte nieuws. Zo'n zelfde rusteloze gevoel heb ik ook met boodschappen doen. Elke keer hoop ik genoeg spullen in mijn kar te hebben voor een heel jaar. Hoop ik dat ik niet nog eens die felverlichte, drukke supermarkt hoef te betreden om een weg te banen naar de kassa.
En toen besefte ik het! Zolang iets nog nieuws is, zolang kranten het in inkt willen afdrukken, is het geen gebruikelijke manier van doen.
Dus dan is het eigenlijk goed nieuws dat er zoveel slecht nieuws is. Als mensen nog steeds opkijken van bombardementen en de pers verontwaardigd reageert op onthoofdingen, dan is dat een teken dat de meesten van ons nog steeds mens zijn en geen barbaren.
Eureka.
Toch houd ik het even daarbij. Even geen krantenartikelen lezen, even niet die verbazing delen.
Wat heeft dat met boodschappen doen te maken, vraag je je af? Toegegeven, behalve die onrust, loopt de analogie verder spaak. De voorraad raakt op, de koelkast leeg, daar kan ik geen breinkronkel omheen bedenken. Misschien moet ik eens van supermarkt wisselen, om de levenslust weer een beetje terug te krijgen. Er zitten hier genoeg op de vierkante kilometer om de sleur te doorbreken.
Wijn dan maar.
Dat besef ik nu pas.
Elk weekend lees ik de krant met zo'n onrustig gevoel. Of het dan toch eindelijk is afgelopen met dat slechte nieuws. Zo'n zelfde rusteloze gevoel heb ik ook met boodschappen doen. Elke keer hoop ik genoeg spullen in mijn kar te hebben voor een heel jaar. Hoop ik dat ik niet nog eens die felverlichte, drukke supermarkt hoef te betreden om een weg te banen naar de kassa.
En toen besefte ik het! Zolang iets nog nieuws is, zolang kranten het in inkt willen afdrukken, is het geen gebruikelijke manier van doen.
Dus dan is het eigenlijk goed nieuws dat er zoveel slecht nieuws is. Als mensen nog steeds opkijken van bombardementen en de pers verontwaardigd reageert op onthoofdingen, dan is dat een teken dat de meesten van ons nog steeds mens zijn en geen barbaren.
Eureka.
Toch houd ik het even daarbij. Even geen krantenartikelen lezen, even niet die verbazing delen.
Wat heeft dat met boodschappen doen te maken, vraag je je af? Toegegeven, behalve die onrust, loopt de analogie verder spaak. De voorraad raakt op, de koelkast leeg, daar kan ik geen breinkronkel omheen bedenken. Misschien moet ik eens van supermarkt wisselen, om de levenslust weer een beetje terug te krijgen. Er zitten hier genoeg op de vierkante kilometer om de sleur te doorbreken.
Wijn dan maar.
27 september 2014
Keek op de week
De laatste dagen ontloop ik het nieuws over de gevechten in het Midden Oosten. Ik vind het maar eng wat er gebeurt.
Beter de kop in het zand steken dan ergens anders, dus heb ik de sportkatern bestudeerd. Daardoor weet ik dat Van Basten is gestopt als trainer bij een voetbalclub uit Alkmaar. Daarover is nogal wat commotie. Op zich is dat niet zo heel opzienbarend, er wordt naar mijn mening altijd wel drukte gemaakt in voetballand. Maar het schijnt dat de beroering ook is ontstaan omdat hij heeft toegegeven dat hij zich niet senang voelde in zijn rol. Hij gaat veel liever als assistent aan de slag.
Die wens voor demotie is met veel verontwaardiging ontvangen, alsof het iets is om voor te schamen. Terwijl ik het juist heel dapper vind. Ik wou dat meer bazen dat inzicht hadden. Niet iedereen is geschikt om bovenaan de ladder te staan. Of laat ik het anders zeggen: heel weinig mensen zijn in staat om goede leiding te geven. De rest zijn prutsers die maar wat aanrommelen en die in het slechtste geval hun medewerkers ziek maken.
Breek me de bek niet open.
Stoïcisme, ik denk ik dat voor Sinterklaas ga vragen dit jaar. Onverstoorbare gelijkmoedigheid, zegt het woordenboek. Doe mij daar maar wat van. Wat er ook om mij heen gebeurt, hoeveel incompetente collega's, sacherijnige kassières, onverzettelijke medewerkers van de GVB ik ook tegenkom (inchecken, inchecken, inchecken), ik blijf kalm en rustig.
De week is voorbij, dat is een troost. En Mark doet het goed, dat is ook bemoedigend. Hij heeft indruk gemaakt met zijn toespraak bij de VN in New York. Meer kun je op sommige momenten niet verlangen.
Beter de kop in het zand steken dan ergens anders, dus heb ik de sportkatern bestudeerd. Daardoor weet ik dat Van Basten is gestopt als trainer bij een voetbalclub uit Alkmaar. Daarover is nogal wat commotie. Op zich is dat niet zo heel opzienbarend, er wordt naar mijn mening altijd wel drukte gemaakt in voetballand. Maar het schijnt dat de beroering ook is ontstaan omdat hij heeft toegegeven dat hij zich niet senang voelde in zijn rol. Hij gaat veel liever als assistent aan de slag.
Die wens voor demotie is met veel verontwaardiging ontvangen, alsof het iets is om voor te schamen. Terwijl ik het juist heel dapper vind. Ik wou dat meer bazen dat inzicht hadden. Niet iedereen is geschikt om bovenaan de ladder te staan. Of laat ik het anders zeggen: heel weinig mensen zijn in staat om goede leiding te geven. De rest zijn prutsers die maar wat aanrommelen en die in het slechtste geval hun medewerkers ziek maken.
Breek me de bek niet open.
Stoïcisme, ik denk ik dat voor Sinterklaas ga vragen dit jaar. Onverstoorbare gelijkmoedigheid, zegt het woordenboek. Doe mij daar maar wat van. Wat er ook om mij heen gebeurt, hoeveel incompetente collega's, sacherijnige kassières, onverzettelijke medewerkers van de GVB ik ook tegenkom (inchecken, inchecken, inchecken), ik blijf kalm en rustig.
De week is voorbij, dat is een troost. En Mark doet het goed, dat is ook bemoedigend. Hij heeft indruk gemaakt met zijn toespraak bij de VN in New York. Meer kun je op sommige momenten niet verlangen.
12 september 2014
Over Mark en Lodewijk
Ben ik dan de enige belastingbetaler die een beetje meer wil horen van onze minister-president dan alleen zijn regeringsplannen voor het aanstaande jaar? Mark zal toch ook wel eens op maandagmorgen het voornemen hebben om nooit meer te drinken en te zweren zijn dieet vanaf dan alleen nog te limiteren tot tarwegras en groene 'smoevies'?
Ik volg hem op Google+, maar op dat vlak word ik niets wijzer. Op zijn pagina verschijnen er berichten over de NAVO-top in Wales, over beslissingen die de Europese Raad heeft genomen, maar niets over Mark zijn gemoedstoestand of overdenkingen.
Ik moest nota bene van mode-kenners Cécile en Arno horen dat het kabinet een heidag heeft gehad in Diepenheim. De dress-code voor de bijeenkomst was 'casual'. Een uitgelezen kans voor Mark om te berichten over zijn motivatie om een gebleekte spijkerbroek en een witte bloes uit de kast te trekken. Zo'n overduidelijk open doel voor kritische Arno, daar moet een diepere betekenis achter zitten. En waarom arriveerde hij tegelijk met Lodewijk Assher? Dat is pas echt belangrijke informatie.
Die Miljoenennota en de Rijksbegroting worden toch wel een keer bekendgemaakt. Ik heb het opgezocht, daar schijnt Prinsjesdag voor bedacht te zijn. Aanstaande dinsdag is het de 200ste. Mark, met zijn geschiedenisknobbel, zou kunnen schrijven over de traditie van de Gouden Koets. Dat die in 1898 aan Koningin Wilhelmina is geschonken door de Amsterdammers en voor het eerst in 1903 voor Prinsjesdag gebruikt. Het koffertje is ook niet 200 jaar oud, maar stamt uit 1947 en is van wijlen Lieftinck destijds minister van Financiën.
In de tussentijd vraag ik mij af of het verstandig is om in september het gras te maaien. Ik zat zelf te denken om de tuinstoelen nog even te laten staan en het kortwieken een maand over te slaan.
Ik volg hem op Google+, maar op dat vlak word ik niets wijzer. Op zijn pagina verschijnen er berichten over de NAVO-top in Wales, over beslissingen die de Europese Raad heeft genomen, maar niets over Mark zijn gemoedstoestand of overdenkingen.
Ik moest nota bene van mode-kenners Cécile en Arno horen dat het kabinet een heidag heeft gehad in Diepenheim. De dress-code voor de bijeenkomst was 'casual'. Een uitgelezen kans voor Mark om te berichten over zijn motivatie om een gebleekte spijkerbroek en een witte bloes uit de kast te trekken. Zo'n overduidelijk open doel voor kritische Arno, daar moet een diepere betekenis achter zitten. En waarom arriveerde hij tegelijk met Lodewijk Assher? Dat is pas echt belangrijke informatie.
Die Miljoenennota en de Rijksbegroting worden toch wel een keer bekendgemaakt. Ik heb het opgezocht, daar schijnt Prinsjesdag voor bedacht te zijn. Aanstaande dinsdag is het de 200ste. Mark, met zijn geschiedenisknobbel, zou kunnen schrijven over de traditie van de Gouden Koets. Dat die in 1898 aan Koningin Wilhelmina is geschonken door de Amsterdammers en voor het eerst in 1903 voor Prinsjesdag gebruikt. Het koffertje is ook niet 200 jaar oud, maar stamt uit 1947 en is van wijlen Lieftinck destijds minister van Financiën.
In de tussentijd vraag ik mij af of het verstandig is om in september het gras te maaien. Ik zat zelf te denken om de tuinstoelen nog even te laten staan en het kortwieken een maand over te slaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)