Ik ga nooit meer naar een verjaardagsfeest. Nu meen ik het echt. Het is beter voor alle betrokkenen (lees: ooms, tantes, zussen, broers, ouders van jarige job). Echt. Heus.
Want ik heb geen idee hoe Ajax het doet in de competitie. En ik wist ook niet dat Depay uit de gratie was gevallen bij voetbalminnend Nederland.
Ik kijk rugby. Op RTL 7 zenden ze de wedstrijden van het WK uit. De afgelopen weken heb ik kennis van de spelregels opgedaan. Naar mijn gevoel zijn het er best veel. Zelfs na het bekijken van een behoorlijk aantal wedstrijden, snap ik het merendeel van de tijd nog steeds niet waarom de scheids op zijn fluit blaast. Soms fluit hij af voor iets wat tien minuten eerder heeft plaatsgehad. Als een verbolgen partner die zijn frustraties opkropt. De grote mannen in het veld lijken het allemaal gelaten te accepteren.
Die spelregels vind ik eerlijk gezegd niet zo boeiend. Ik kijk rugby omdat ik heel erg onder de indruk ben van die grote mannen. Mag ik het romantisch noemen, al die gezichtjes vol modder en bloed? Die gejaagde blik in de ogen alsof ze echt willen winnen in plaats van meedoen voor de gezelligheid? In feite kijk ik rugby omdat het een wereld is waar ik niets van weet maar stiekem wel wil bij horen. Dat soort dingen kun je maar beter niet op feestjes zeggen. Waarom onthoud ik dat nou nooit?
Pijnlijke stiltes kun je in het vervolg ook beter niet vullen met opmerkingen over het outfit van Maxima tijdens het bezoek aan een basisschool in China. Misschien was de familie van de jarige job politiek geëngageerd en dus teleurgesteld dat ik niet over de Chinese mensenrechten begon? Of keken ze zo beduusd omdat ik geen ander woord kon bedenken voor 'leverkleur'?
Het drama van de mens is dat je nooit precies weet wat een ander van je denkt. Tenzij de ander uit het Brabantse Steenbergen komt en zich zorgen maakt over de komst van de asielzoekers. Ik heb begrepen dat men in dat geval geen blad voor de mond neemt.
Op zondagen ben ik nou eenmaal wat somberder dan anders. En een verjaardagsfeest op de zaterdag ervoor zorgt soms voor nog meer smart. Geen reden om meteen de haak in het plafond te draaien en een stevig touw te zoeken. Mogelijk wel een aanleiding om meer te drinken.
25 oktober 2015
27 september 2015
things are getting worse, please send chocolate
Van de week schoot mij een heel goed onderwerp te binnen. Ik weet nog dat ik dacht dat ik het makkelijk kon combineren met dat andere onderwerp. Je weet wel, dacht ik nog, kan je bijna niet vergeten.
Wel dus. En het witte scherm geeft geen enkele sjoege. Dus moet ik het je allemaal schuldig blijven.
Dan maar over pannenkoeken. Stel je bent toerist en je loopt door de smalle straten van Amsterdam. Je ziet een leuk café dat pannenkoeken verkoopt, en je denkt bij jezelf: waarom is de ene kant van het café zoveel drukker dan het andere? Tot blijkt dat het rustigere gedeelte, waar je een mooi plekje hebt veroverd, het etablissement is van de buren dat bovendien helemaal geen pannenkoeken op het menu heeft staan.
Ik had hetzelfde gedaan als de mevrouw die dit overkwam. Gewoon blijven zitten en vragen of er misschien toch ergens in de keuken pannenkoeken te vinden zijn. En stoïcijns blijven kijken, ook al krijg je van die dikke Amerikaanse pannenkoeken voorgeschoteld, vers uit een doosje, opgewarmd in de magnetron, precies zoals ze dat thuis waarschijnlijk ook altijd doet. Soms zit het gewoon even niet mee om toerist te zijn.
Het valt mee. Zeker als je het vergelijkt met de landing op D-Day in Normandië. Alles valt mee, als je de dingen daarmee vergelijkt. Zelfs de wekker op een maandagmorgen. Nog een paar uur weekend. Nu begint het melancholieke genieten. Oh, had ik het weekend maar meer gedaan dan alleen wielrennen kijken. Zucht.
Wel dus. En het witte scherm geeft geen enkele sjoege. Dus moet ik het je allemaal schuldig blijven.
Dan maar over pannenkoeken. Stel je bent toerist en je loopt door de smalle straten van Amsterdam. Je ziet een leuk café dat pannenkoeken verkoopt, en je denkt bij jezelf: waarom is de ene kant van het café zoveel drukker dan het andere? Tot blijkt dat het rustigere gedeelte, waar je een mooi plekje hebt veroverd, het etablissement is van de buren dat bovendien helemaal geen pannenkoeken op het menu heeft staan.
Ik had hetzelfde gedaan als de mevrouw die dit overkwam. Gewoon blijven zitten en vragen of er misschien toch ergens in de keuken pannenkoeken te vinden zijn. En stoïcijns blijven kijken, ook al krijg je van die dikke Amerikaanse pannenkoeken voorgeschoteld, vers uit een doosje, opgewarmd in de magnetron, precies zoals ze dat thuis waarschijnlijk ook altijd doet. Soms zit het gewoon even niet mee om toerist te zijn.
Het valt mee. Zeker als je het vergelijkt met de landing op D-Day in Normandië. Alles valt mee, als je de dingen daarmee vergelijkt. Zelfs de wekker op een maandagmorgen. Nog een paar uur weekend. Nu begint het melancholieke genieten. Oh, had ik het weekend maar meer gedaan dan alleen wielrennen kijken. Zucht.
13 september 2015
Op de bank met de krant
Al die vluchtelingen in Europa. Al die nieuwe ideeën, dromen, verwachtingen. Zou dit het zijn? Zo'n moment in de geschiedenis dat een verandering plaatsvindt waarna nooit meer echt teruggekeerd kan worden naar hoe het was.
We zullen het pas achteraf weten. Soms lees ik wel eens kranten uit de Tweede Wereldoorlog. Wat later een belangrijke ontwikkeling in het strijdtoneel bleek, kreeg in de tijd dezelfde aandacht als de dagelijkse beslommeringen waar nu geen haan meer naar kraait. Op 6 juni 1944 was er een trekking van de Staatsloterij, ik bedoel maar.
Sowieso is de krant een mal medium. In de editie van gister las ik de hoopvolle koppen over de kansen van Dumoulin terwijl hij op de televisie achter mij een hopeloze achterstand opliep ten opzicht van zijn concurrent (wiens naam ik even ben vergeten).
Als het sportkatern zo achterloopt, hoe zit dat dan met de boekenbijlage? Is dit nog steeds het debuut van dit moment? Soms bekruipt mij weleens het gevoel dat de krant één grote advertentie is van meningen. Als ik niet oppas, zou ik verzanden in gedachtes over realiteit en de onmogelijkheid om die objectief te communiceren.
Gelukkig krijgt Mark bijstand van de hoofdredacteur van Esquire voor het dragen van een hoodie.
Overigens als de inhoud van de krant een knip voor de neus waard is, kan ik melden dat onderzoekers bewijs hebben gevonden dat een blauwe plek net zo'n pijn doet als sociale afwijzing. Namelijk, in beide gevallen is dezelfde regio in je brein actief. Dat doet mij weer denken aan de juf op de sportschool gister. Ik was de enige sukkel die zich meldde voor een Bodystep les. Natuurlijk wilde ik er onderuit. Teveel aandacht van een juf maakt mij erg verlegen. Maar ze was zo overduidelijk teleurgesteld over de lage opkomst dat ik ben gebleven.
Ik kan nu empirisch vaststellen dat spierpijn zeer doet. Voorlopig speelt de rest van de zondag op de bank af.
We zullen het pas achteraf weten. Soms lees ik wel eens kranten uit de Tweede Wereldoorlog. Wat later een belangrijke ontwikkeling in het strijdtoneel bleek, kreeg in de tijd dezelfde aandacht als de dagelijkse beslommeringen waar nu geen haan meer naar kraait. Op 6 juni 1944 was er een trekking van de Staatsloterij, ik bedoel maar.
Sowieso is de krant een mal medium. In de editie van gister las ik de hoopvolle koppen over de kansen van Dumoulin terwijl hij op de televisie achter mij een hopeloze achterstand opliep ten opzicht van zijn concurrent (wiens naam ik even ben vergeten).
Als het sportkatern zo achterloopt, hoe zit dat dan met de boekenbijlage? Is dit nog steeds het debuut van dit moment? Soms bekruipt mij weleens het gevoel dat de krant één grote advertentie is van meningen. Als ik niet oppas, zou ik verzanden in gedachtes over realiteit en de onmogelijkheid om die objectief te communiceren.
Gelukkig krijgt Mark bijstand van de hoofdredacteur van Esquire voor het dragen van een hoodie.
Overigens als de inhoud van de krant een knip voor de neus waard is, kan ik melden dat onderzoekers bewijs hebben gevonden dat een blauwe plek net zo'n pijn doet als sociale afwijzing. Namelijk, in beide gevallen is dezelfde regio in je brein actief. Dat doet mij weer denken aan de juf op de sportschool gister. Ik was de enige sukkel die zich meldde voor een Bodystep les. Natuurlijk wilde ik er onderuit. Teveel aandacht van een juf maakt mij erg verlegen. Maar ze was zo overduidelijk teleurgesteld over de lage opkomst dat ik ben gebleven.
Ik kan nu empirisch vaststellen dat spierpijn zeer doet. Voorlopig speelt de rest van de zondag op de bank af.
30 augustus 2015
Wat zou Dafne doen?
De sportwereld is niets voor mij. Ik heb het altijd al wel vermoed, maar sinds dit weekend weet ik het zeker.
In de sportwereld word je voortdurend beoordeeld. Kijk maar naar Kiki. Het mens heeft zich drie keer in de rondte getennist om een plek in het hoofdtoernooi van de US Open te verdienen, en krijgt dan van een oud-collega te horen dat ze te zwaar is. Daar moet je tegen kunnen als sporter. Ik niet. Ik zou hem met een korte, ferme dropshot op zijn hoofd hebben geslagen.
Ook word je in de sportwereld rücksichtslos in hokjes gedeeld. Zoals oud-atletiekcoach Henk Kraaijenhof. Volgens hem zijn er drie soorten mensen: buigers, brekers of bloeiers.
Dafne is een bloeier. Ik heb het niet opgezocht, maar ik denk dat het betekent dat ze een doorzetter is. Na haar Gouden Race voelde ze zich misselijk en draaierig. Zij schijnt namelijk de noodsignalen van haar lichaam te negeren wanneer puntje bij paaltje komt.
Ik ben een buiger, zo blijkt uit een bezoek aan Albert H.
De self-scanner weigerde de streepjescode van een aantrekkelijk biertje te herkennen. Na twee keer het teleurstellende bericht 'onbekende code' op het scherm van de scanner te hebben gelezen, heb ik het opgegeven. Het biertje ging weer terug op de schappen. 'Dan niet,' dacht ik.
Wat zou Dafne hebben gedaan? Daar ga je al. Atleten drinken geen bier, vrees ik. Maar stel van wel, dan had ze vast opgebloeid bij de uitdaging om een onbekende code af te rekenen bij de kassa.
Ik bewonder Dafne wel een beetje. Ze is piepjong en toch heeft ze al een carrière van meerkampster achter de rug. Nu wacht haar een gouden toekomst als sprintster. Haar Duitse manager heeft haar ook in een hokje geduwd. Volgens hem is ze een 'Jahrhundert-talent'. Een talent dat zich 1 keer in de honderd jaar laat zien.
De rest van de wereld moddert voort. Ik heb al een schriftje aangeschaft voor mijn schrijfavontuur. Nu is het wachten op inspiratie.
Gelukkig hadden de andere biertjes wel een herkenbare streepjescode.
In de sportwereld word je voortdurend beoordeeld. Kijk maar naar Kiki. Het mens heeft zich drie keer in de rondte getennist om een plek in het hoofdtoernooi van de US Open te verdienen, en krijgt dan van een oud-collega te horen dat ze te zwaar is. Daar moet je tegen kunnen als sporter. Ik niet. Ik zou hem met een korte, ferme dropshot op zijn hoofd hebben geslagen.
Ook word je in de sportwereld rücksichtslos in hokjes gedeeld. Zoals oud-atletiekcoach Henk Kraaijenhof. Volgens hem zijn er drie soorten mensen: buigers, brekers of bloeiers.
Dafne is een bloeier. Ik heb het niet opgezocht, maar ik denk dat het betekent dat ze een doorzetter is. Na haar Gouden Race voelde ze zich misselijk en draaierig. Zij schijnt namelijk de noodsignalen van haar lichaam te negeren wanneer puntje bij paaltje komt.
Ik ben een buiger, zo blijkt uit een bezoek aan Albert H.
De self-scanner weigerde de streepjescode van een aantrekkelijk biertje te herkennen. Na twee keer het teleurstellende bericht 'onbekende code' op het scherm van de scanner te hebben gelezen, heb ik het opgegeven. Het biertje ging weer terug op de schappen. 'Dan niet,' dacht ik.
Wat zou Dafne hebben gedaan? Daar ga je al. Atleten drinken geen bier, vrees ik. Maar stel van wel, dan had ze vast opgebloeid bij de uitdaging om een onbekende code af te rekenen bij de kassa.
Ik bewonder Dafne wel een beetje. Ze is piepjong en toch heeft ze al een carrière van meerkampster achter de rug. Nu wacht haar een gouden toekomst als sprintster. Haar Duitse manager heeft haar ook in een hokje geduwd. Volgens hem is ze een 'Jahrhundert-talent'. Een talent dat zich 1 keer in de honderd jaar laat zien.
De rest van de wereld moddert voort. Ik heb al een schriftje aangeschaft voor mijn schrijfavontuur. Nu is het wachten op inspiratie.
Gelukkig hadden de andere biertjes wel een herkenbare streepjescode.
15 augustus 2015
Het begin van een mysterie
Ik woon dus in een dorp tegenwoordig. Dan kun je met goed fatsoen niet meer masturberen in het openbaar.
Alle gekheid op een stokje, en even voor de duidelijkheid, dat soort dingen doe ik niet. Maar het verhaal van die Rotterdammer in de trein naar Breda heeft mij wel aan het denken gezet.
Ik denk dat het een bijverschijnsel is van de tv-cultuur. Televisie vervaagt de grens tussen actie en reactie. Kijkend naar de bewegende mensen op de buis in alle huiselijkheid, kan een vorm van onbeschaamdheid creëren. Als ik in het openbaar net zulke opmerkingen zou maken als ik af en toe naar de mensen op tv roep, dan was ik waarschijnlijk vaker in elkaar geslagen.
Soms ben ik bang dat ik de scheidslijn tussen privé en openbaar uit het oog verlies. Dat ik op mijn werk vergeet mijn broek dicht te doen voordat ik het toilet uitkom. Of dat ik in het openbaar vervoer onwillekeurig krab waar het jeukt. Dat soort dingen. Misschien dat die jongen in de trein naar Breda bij het zien van een mooi meisje zich ook even niet meer realiseerde waar hij zich bevond.
Ik ben overigens wel blij dat masturberen in de trein niet usance is en dat de politie er nog steeds voor op komt dagen. Voor hardop praten in een stilte-coupé kun je de gendarmerie niet meer storen. Roken in de trein al helemaal niet. Het knippen van nagels, waarbij de dode stukken balba van de overbuurvrouw mij om de oren vliegen, daar komt geen krantenkop van.
Maar goed.
Ik woon dus in een dorp tegenwoordig. Een Miss Marple-dorp. Vandaar mijn hernieuwde inspiratie om een boek te schrijven. Ik denk het een mysterie wordt.
Wie heeft Juffrouw Jur vermoord? Zoiets.
Een ander mysterie dat mij bezighoudt vandaag is: Hoe komt mijn buik opeens zoveel dikker? Zou mijn wasmachine warmer wassen dan ze beloofd? Dat soort dingen houden mij bezig.
Doe nog maar een biertje.
Alle gekheid op een stokje, en even voor de duidelijkheid, dat soort dingen doe ik niet. Maar het verhaal van die Rotterdammer in de trein naar Breda heeft mij wel aan het denken gezet.
Ik denk dat het een bijverschijnsel is van de tv-cultuur. Televisie vervaagt de grens tussen actie en reactie. Kijkend naar de bewegende mensen op de buis in alle huiselijkheid, kan een vorm van onbeschaamdheid creëren. Als ik in het openbaar net zulke opmerkingen zou maken als ik af en toe naar de mensen op tv roep, dan was ik waarschijnlijk vaker in elkaar geslagen.
Soms ben ik bang dat ik de scheidslijn tussen privé en openbaar uit het oog verlies. Dat ik op mijn werk vergeet mijn broek dicht te doen voordat ik het toilet uitkom. Of dat ik in het openbaar vervoer onwillekeurig krab waar het jeukt. Dat soort dingen. Misschien dat die jongen in de trein naar Breda bij het zien van een mooi meisje zich ook even niet meer realiseerde waar hij zich bevond.
Ik ben overigens wel blij dat masturberen in de trein niet usance is en dat de politie er nog steeds voor op komt dagen. Voor hardop praten in een stilte-coupé kun je de gendarmerie niet meer storen. Roken in de trein al helemaal niet. Het knippen van nagels, waarbij de dode stukken balba van de overbuurvrouw mij om de oren vliegen, daar komt geen krantenkop van.
Maar goed.
Ik woon dus in een dorp tegenwoordig. Een Miss Marple-dorp. Vandaar mijn hernieuwde inspiratie om een boek te schrijven. Ik denk het een mysterie wordt.
Wie heeft Juffrouw Jur vermoord? Zoiets.
Een ander mysterie dat mij bezighoudt vandaag is: Hoe komt mijn buik opeens zoveel dikker? Zou mijn wasmachine warmer wassen dan ze beloofd? Dat soort dingen houden mij bezig.
Doe nog maar een biertje.
8 augustus 2015
Ennui
Volgens X. is het òf vakantie, òf verhuizen. Dus dit jaar blijven we thuis.
Geen probleem. Er is hier een kroeg met terras en lekker bier. Alleen de mensen die voorbij lopen zijn niet anoniem en kan ik niet onbeschaamd nastaren. Het is de melkboer of de bakker. Of de dochter van de bakker. Ik zwaai naar iedereen en iedereen zwaait terug.
Dan maar de tablet op schoot. Volgens meerdere bronnen is Mark op vakantie in Zwitserland. Met een vriend. Hoe komt het toch dat meteen de inhoud van de krant een stuk minder interessant is?
Er is die omgevallen kraan waar iedereen naar wil kijken, maar wat niet mag. Er is Donald Trump en zjin grote mond. Verder lijken de wespen zich elk uur te vermenigvuldigen.
Wanneer ik het internet verder uitlees, moet ik concluderen dat er van alles en niets is te beleven maar dat er niet heel veel is om over te schrijven. Een melancholiek gevoel overvalt me. Opeens mis ik Mark. En België.
België?
Tijd voor een ander biertje. Doe er ook maar een portie bitterballen bij.
Geen probleem. Er is hier een kroeg met terras en lekker bier. Alleen de mensen die voorbij lopen zijn niet anoniem en kan ik niet onbeschaamd nastaren. Het is de melkboer of de bakker. Of de dochter van de bakker. Ik zwaai naar iedereen en iedereen zwaait terug.
Dan maar de tablet op schoot. Volgens meerdere bronnen is Mark op vakantie in Zwitserland. Met een vriend. Hoe komt het toch dat meteen de inhoud van de krant een stuk minder interessant is?
Er is die omgevallen kraan waar iedereen naar wil kijken, maar wat niet mag. Er is Donald Trump en zjin grote mond. Verder lijken de wespen zich elk uur te vermenigvuldigen.
Wanneer ik het internet verder uitlees, moet ik concluderen dat er van alles en niets is te beleven maar dat er niet heel veel is om over te schrijven. Een melancholiek gevoel overvalt me. Opeens mis ik Mark. En België.
België?
Tijd voor een ander biertje. Doe er ook maar een portie bitterballen bij.
2 augustus 2015
Nu even niet
Dit jaar ben ik niet naar Pride geweest. Ik had nog niet vermeld dat we tegenwoordig in de polder wonen (oftewel niet in de grote stad). Zo'n Miss Marple dorpje. Nadat je de dorpsentree bent gepasseerd en de bus uitstapt, voel je de wereld op de handrem trekken.
Elke dag moet ik op en neer. Elke keer bij terugkeer besef ik, net als wethouder Eric, hoe vies de grote stad eigenlijk is.
En druk.
Daarom blijft deze oude opa liever thuis in het weekend.
Voor lieden zoals ik heeft men iets speciaals uitgevonden, namelijk: Netflix. Een prachtig systeem dat je in staat stelt om volledige weekeindes te vullen met serie na serie na serie.
Gelukkig is er komkommertijd en mis ik niet zo veel. Ik geloof dat de Grieken nog steeds geld tekort hebben. Maar voor de rest is het een augustus zoals altijd. Samengevat: de Fransen zijn met z'n allen tegelijk de weg opgereden en verbazen zich over de drukte, er wordt gesport, er worden fouten gemaakt bij de politie, er komt een hittegolf, het gaat een keer weer regenen.
Dus trek ik mijn slippers aan en slof ik de tuin in. Een kop koffie in de ene hand, een sigaret in de andere. Ik rek mij ongegeneerd uit, krab wat op mijn hoofd.
De wereld kan nog wel even wachten.
Elke dag moet ik op en neer. Elke keer bij terugkeer besef ik, net als wethouder Eric, hoe vies de grote stad eigenlijk is.
En druk.
Daarom blijft deze oude opa liever thuis in het weekend.
Voor lieden zoals ik heeft men iets speciaals uitgevonden, namelijk: Netflix. Een prachtig systeem dat je in staat stelt om volledige weekeindes te vullen met serie na serie na serie.
Gelukkig is er komkommertijd en mis ik niet zo veel. Ik geloof dat de Grieken nog steeds geld tekort hebben. Maar voor de rest is het een augustus zoals altijd. Samengevat: de Fransen zijn met z'n allen tegelijk de weg opgereden en verbazen zich over de drukte, er wordt gesport, er worden fouten gemaakt bij de politie, er komt een hittegolf, het gaat een keer weer regenen.
Dus trek ik mijn slippers aan en slof ik de tuin in. Een kop koffie in de ene hand, een sigaret in de andere. Ik rek mij ongegeneerd uit, krab wat op mijn hoofd.
De wereld kan nog wel even wachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)