Het begin van een mysterie

Ik woon dus in een dorp tegenwoordig. Dan kun je met goed fatsoen niet meer masturberen in het openbaar.

Alle gekheid op een stokje, en even voor de duidelijkheid, dat soort dingen doe ik niet. Maar het verhaal van die Rotterdammer in de trein naar Breda heeft mij wel aan het denken gezet.

Ik denk dat het een bijverschijnsel is van de tv-cultuur. Televisie vervaagt de grens tussen actie en reactie. Kijkend naar de bewegende mensen op de buis in alle huiselijkheid, kan een vorm van onbeschaamdheid creëren. Als ik in het openbaar net zulke opmerkingen zou maken als ik af en toe naar de mensen op tv roep, dan was ik waarschijnlijk vaker in elkaar geslagen.

Soms ben ik bang dat ik de scheidslijn tussen privé en openbaar uit het oog verlies. Dat ik op mijn werk vergeet mijn broek dicht te doen voordat ik het toilet uitkom. Of dat ik in het openbaar vervoer onwillekeurig krab waar het jeukt. Dat soort dingen. Misschien dat die jongen in de trein naar Breda bij het zien van een mooi meisje zich ook even niet meer realiseerde waar hij zich bevond.

Ik ben overigens wel blij dat masturberen in de trein niet usance is en dat de politie er nog steeds voor op komt dagen. Voor hardop praten in een stilte-coupé kun je de gendarmerie niet meer storen. Roken in de trein al helemaal niet. Het knippen van nagels, waarbij de dode stukken balba van de overbuurvrouw mij om de oren vliegen, daar komt geen krantenkop van.

Maar goed.

Ik woon dus in een dorp tegenwoordig. Een Miss Marple-dorp. Vandaar mijn hernieuwde inspiratie om een boek te schrijven. Ik denk het een mysterie wordt.

Wie heeft Juffrouw Jur vermoord? Zoiets.

Een ander mysterie dat mij bezighoudt vandaag is: Hoe komt mijn buik opeens zoveel dikker? Zou mijn wasmachine warmer wassen dan ze beloofd? Dat soort dingen houden mij bezig.

Doe nog maar een biertje.

Ennui

Volgens X. is het òf vakantie, òf verhuizen. Dus dit jaar blijven we thuis.

Geen probleem. Er is hier een kroeg met terras en lekker bier. Alleen de mensen die voorbij lopen zijn niet anoniem en kan ik niet onbeschaamd nastaren. Het is de melkboer of de bakker. Of de dochter van de bakker. Ik zwaai naar iedereen en iedereen zwaait terug.

Dan maar de tablet op schoot. Volgens meerdere bronnen is Mark op vakantie in Zwitserland. Met een vriend. Hoe komt het toch dat meteen de inhoud van de krant een stuk minder interessant is?

Er is die omgevallen kraan waar iedereen naar wil kijken, maar wat niet mag. Er is Donald Trump en zjin grote mond. Verder lijken de wespen zich elk uur te vermenigvuldigen.

Wanneer ik het internet verder uitlees, moet ik concluderen dat er van alles en niets is te beleven maar dat er niet heel veel is om over te schrijven. Een melancholiek gevoel overvalt me. Opeens mis ik Mark. En België.

België?

Tijd voor een ander biertje. Doe er ook maar een portie bitterballen bij.

Nu even niet

Dit jaar ben ik niet naar Pride geweest. Ik had nog niet vermeld dat we tegenwoordig in de polder wonen (oftewel niet in de grote stad). Zo'n Miss Marple dorpje. Nadat je de dorpsentree bent gepasseerd en de bus uitstapt, voel je de wereld op de handrem trekken.

Elke dag moet ik op en neer. Elke keer bij terugkeer besef ik, net als wethouder Eric, hoe vies de grote stad eigenlijk is.

En druk.

Daarom blijft deze oude opa liever thuis in het weekend.

Voor lieden zoals ik heeft men iets speciaals uitgevonden, namelijk: Netflix. Een prachtig systeem dat je in staat stelt om volledige weekeindes te vullen met serie na serie na serie.

Gelukkig is er komkommertijd en mis ik niet zo veel. Ik geloof dat de Grieken nog steeds geld tekort hebben. Maar voor de rest is het een augustus zoals altijd. Samengevat: de Fransen zijn met z'n allen tegelijk de weg opgereden en verbazen zich over de drukte, er wordt gesport, er worden fouten gemaakt bij de politie, er komt een hittegolf, het gaat een keer weer regenen.

Dus trek ik mijn slippers aan en slof ik de tuin in. Een kop koffie in de ene hand, een sigaret in de andere. Ik rek mij ongegeneerd uit, krab wat op mijn hoofd.

De wereld kan nog wel even wachten.

Rentree

Zo.

Dat duurde.

Sam, Dave en ik zijn verhuisd. Ik heb ergens gelezen dat verhuizen op nummer drie staat in de top tien van de meest traumatische gebeurtenissen. Bij mij is het met stip naar nummer één verplaatst.

We zijn ingetrokken bij X. Hij woont groter, mooier. Met geïsoleerde muren en dubbel beglaasde ramen. De tuin is gigantisch, heeft niveauverschillen. Ik moet naar beneden lopen om het gedeelte met de kruiden en de groenten te bereiken. Elke dag huppel ik even rond de vijver. Sam en Dave kunnen nog geen genoeg krijgen van het schommelzitje bij de vuurkolf.

Hoewel blij en vrolijk, beginnen de wittebroodsweken een beetje te verkleuren. Ik bedoel dat die fles wijn elke avond samen met de blokjes kaas enorm in de strakke kleren is gaat zitten.

Bovendien moet er wat meer Regelmaat, Rust en Reinheid in huize Polyester komen. Geen andere maand leent zich daar beter voor dan augustus.

Gelukkig is het nog juli.

En kijk, er is nog een bodempje Port en een halve reep chocola om mijn aanstaande rentree in blogland te vieren.

Schrijver, schrijft!

Mijn lezers zijn geduldige mensen (dag mam!). Zo nu en dan hoor ik ze zeggen: 'schrijf nog eens iets op je blog.' En dan gaat er weer een hoop tijd voorbij voor ik mijn aars eindelijk in een stoel parkeer.

Ik weet ook niet hoe het komt, maar het is mij allemaal te gek aan het worden. De tijd vliegt. Elk weekend hang ik aan de wijzers om de momenten vast te houden. Door de week wil ik de tijd juist vooruit duwen. Al met al blijkt time management een fulltime bezigheid.

Gelukkig zijn er boeken. Leuke boeken. Ik heb er weer één gevonden. Een homo boek. Het is zo fijn dat er schrijvers zijn. Ondanks wat men beweert, ben ik van mening dat er niet genoeg kunnen zijn. Hoe meer schrijvers hoe groter de kans dat je een schrijver vindt die bij je past.

Ook geloof ik niet in de elite conspiracy: dat een handjevol mensen geboren is met schrijftalent, en de rest van de mensheid pech heeft. Je kunt de smaak van een lezer niet dicteren. Recensenten die zuur doen over boeken zijn burgerlijk en saai. Ten slotte is de standaard van 'smaak' jarenlang bepaald door witte, heteroseksuele mannen. Een standaard die wat mij betreft uitgebreid mag worden, nog verder dan waar hij nu ligt.  

Het is net zoiets als een collega die haar beperkte wereldbeeld opdringt door te zeggen dat de ander zich te 'jong' kleed (dag Cruella!). Of te opzichtig, te sexy, te professioneel, te bladiebla. Collega's en recensenten mogen wat mij betreft hun mond houden.

Tegelijkertijd heb ik een enorme boterberg op mijn hoofd. Ik heb van alles te zeggen over andere mensen. Vooral Mark. Hij fascineert mij en haalt tegelijkertijd de onaangename Statler en Waldorf in mij boven. Laatst bij het invullen van een stemwijzer moest ik weer aan hem denken. Zou hij een potentiële partner eerste zo'n vragenlijst laten invullen voordat hij op een date gaat? Als dat zo is, welke uitslag zou dan een absolute no-go zijn?

De uitslag van mijn stemwijzer verbaasde zelfs mij. Ik had nog nooit gehoord van de partijen die mij werden aangeraden. Zou Mark een latte willen drinken met een linkse rakker? Waar zou het uiteindelijk gaan wringen? Over dat soort dingen droom ik weleens weg.

Vlammetjes met wijn

Er gebeuren genoeg rare dingen in de wereld om de maand februari een beetje door te komen, zou je zeggen. Toch vind ik de 28 dagen maar langzaam gaan. Het mag wel weer lente worden. Niet alleen van mij. Het schijnt dat de Grizzly beren in Yellowstone in de Verenigde Staten een maand eerder uit hun winterslaap zijn ontwaakt. En een collega van mij heeft al een vlucht ganzen naar het noorden zien vliegen, wat ook kan duiden op beginnende lente. Nu het weer nog.

In de tussentijd is het jaar van het Schaap aangebroken. Geen populair beestje in China. In een schapenjaar worden daar minder kinderen dan gemiddeld geboren. Geen idee waarom. Mark is een Schaap en die doet het toch niet zo slecht.

Ik wil wel weten hoe Mark dat doet, al die sociale verplichtingen, zonder aan het einde van een borrel/opening/persconferentie zichzelf voor zijn kop te willen slaan. Mij lukt dat niet. Op het afscheidsfeestje van de uitzendkracht afgelopen vrijdag heb ik zulke malle dingen gezegd dat ik overweeg om ontslag te nemen. Ik kan mij nog herinneren dat ik iets over het haar van Cruella heb gezegd. En dat ik aan iedereen heb verteld dat de seksscènes in de film Fifty Shades of Grey maar negen minuten en negentien seconden duren. In totaal.

De hele zaterdag heb ik met mijn hoofd op tafel gebonkt om aan de flash backs naar het feestje te ontsnappen. Heel even leek dat een goede strategie. Tot ik mij plotseling weer de reactie van Griezel herinnerde. OMG! OMG!

Nu maar hopen dat de Oscars voor voldoende afleiding kunnen zorgen. Ik ben nog op zoek naar een zender die de ceremonie uitzendt. Als alternatief kan ik het hele internet proberen uit te lezen. In ieder geval gaat om een uur of vier de frituur aan. Wie heeft er zin in vlammetjes met wijn?

Geen woord over Charlie

Van de week had ik een collega beloofd een boek van thuis mee te nemen naar het werk. De volgende morgen lag het boek klaar, op het kastje bij de deur, naast de sleutels. Voor de zekerheid had ik een ster op mijn hand getekend ter herinnering. En er hing een post-it aan de deur met de tekst: 'boek!'.

Toch vergeten.

Zo werkt het met goede voornemens ook. Ik had er één: elke dag een stuk fruit eten. Niet moeilijk, zou je denken. Kennelijk toch wel. Eind van de tweede dag schoot het me nog net op tijd te binnen. Aan het einde van de week had ik zoveel dagen geen fruit op dat ik alleen mijn schouders nog kon ophalen. Verslagen door de gewoonte, door het gehaast, door weet ik veel wat.

Was ik maar Prins Andrew. Naar het schijnt krijgt hij voortdurend cadeaus van allerlei ambassades. Omdat hij van mango's houdt krijgt hij busladingen vol van die dingen aangeboden. Probeer dan maar eens te vergeten om een fruitje naar binnen te werken.

Hij schijnt ook een enorm talent te hebben om verkeerde vrienden te maken, waaronder een man die veroordeeld is voor omgang met jonge meisjes. Dat bezorgt zijn moeder hoofdpijn de laatste dagen.

Andrew was in Davos gister.

Mark ook. Volgens zijn Google plus pagina heeft hij met verschillende mensen gesproken 'over de grote veranderingen in de wereld en de economische, politieke en sociale gevolgen daarvan'. 

Nou maar hopen dat hij Andrew niet is tegengekomen. Al is het maar om te voorkomen dat de Koning er hoofdpijn van krijgt.

Maar verder wil ik niets insinueren.

Door de kou buiten gaat de wijn vandaag wat eerder open dan gebruikelijk. Kan het alvast een beetje chambreren.