Het begin van een mysterie

Ik woon dus in een dorp tegenwoordig. Dan kun je met goed fatsoen niet meer masturberen in het openbaar.

Alle gekheid op een stokje, en even voor de duidelijkheid, dat soort dingen doe ik niet. Maar het verhaal van die Rotterdammer in de trein naar Breda heeft mij wel aan het denken gezet.

Ik denk dat het een bijverschijnsel is van de tv-cultuur. Televisie vervaagt de grens tussen actie en reactie. Kijkend naar de bewegende mensen op de buis in alle huiselijkheid, kan een vorm van onbeschaamdheid creëren. Als ik in het openbaar net zulke opmerkingen zou maken als ik af en toe naar de mensen op tv roep, dan was ik waarschijnlijk vaker in elkaar geslagen.

Soms ben ik bang dat ik de scheidslijn tussen privé en openbaar uit het oog verlies. Dat ik op mijn werk vergeet mijn broek dicht te doen voordat ik het toilet uitkom. Of dat ik in het openbaar vervoer onwillekeurig krab waar het jeukt. Dat soort dingen. Misschien dat die jongen in de trein naar Breda bij het zien van een mooi meisje zich ook even niet meer realiseerde waar hij zich bevond.

Ik ben overigens wel blij dat masturberen in de trein niet usance is en dat de politie er nog steeds voor op komt dagen. Voor hardop praten in een stilte-coupé kun je de gendarmerie niet meer storen. Roken in de trein al helemaal niet. Het knippen van nagels, waarbij de dode stukken balba van de overbuurvrouw mij om de oren vliegen, daar komt geen krantenkop van.

Maar goed.

Ik woon dus in een dorp tegenwoordig. Een Miss Marple-dorp. Vandaar mijn hernieuwde inspiratie om een boek te schrijven. Ik denk het een mysterie wordt.

Wie heeft Juffrouw Jur vermoord? Zoiets.

Een ander mysterie dat mij bezighoudt vandaag is: Hoe komt mijn buik opeens zoveel dikker? Zou mijn wasmachine warmer wassen dan ze beloofd? Dat soort dingen houden mij bezig.

Doe nog maar een biertje.