Polyesterlijk aftreden

Als paus Benedictus de 16e zo vrij was om af te treden, dan mag ik stoppen met groepstherapie. Dat heb ik besloten. De opluchting is even groot als mijn besluit een paar jaar geleden dat ik te oud ben om te helpen sjouwen bij verhuizingen. Ik verwarm de soep, smeer de boterhammen. Maar sjouwen, daar begin ik niet meer aan.

Niet dat ik vind dat ik geen psychische hulp meer nodig heb. Eerder het tegendeel. Zo heb ik de therapie afgezegd via de mail omdat ik te laf ben om te bellen. Dat komt door oude trauma's over dingen moeten afmaken en niet mogen opgeven en het niet durven tegenspreken van strenge mensen in autoritaire rollen. Op deze manier blijven die onverwerkt.

Dat moet dan maar. In therapie blijven had mij heel ongelukkig gemaakt.

Ik vond het niet makkelijk om de mail te schrijven, nog enger om uiteindelijk op 'send' te drukken. En wat misschien nog wel het allergriezeligst is, is dat ik geen antwoord heb gehad.

'Stond er een vraag in jouw mail?' vraagt X.
'Nee.'
'Waarom verwacht je dan antwoord?'

Wat een geluk dat ik mijn self-help boeken nog niet heb weggedaan.

Vlammetjes met een oranje vleugje

Deze week las ik ergens dat oudere mensen beter binnen kunnen blijven wegens de hitte. Vandaar dat het hele Polyester-huishouden opgezwollen en uitgeteld op de bank in de woonkamer ligt. De gordijnen zijn gesloten om de meeste warmte buiten te laten. De felidae liggen te slapen, de menswezens proberen nog iets nuttigs te doen, zoals de krant lezen.

En voetbal kijken.

Allemaal belangrijkere zaken dan het huiswerk maken voor de groepstherapie. Stel je voor, moet ik ook nog eens thuis met mijn patronen in de weer.

Dat huiswerk heeft er voor gezorgd dat het huis nog nooit zo schoon is geweest. De berg met strijkgoed is weggewerkt. De ramen zijn gesopt, het tapijt is ontvlooid en gestofzuigd.  

En nu ben ik dus druk met het kijken naar het vrouwenvoetbal. 

Dat komt niet alleen door mijn patronen die ik liever niet onder ogen kom. Ook kijk ik vrouwenvoetbal omdat ik het songfestival heb gemist. Kun je het je voorstellen? Een romantische verrassing van X. Weekje weg in het buitenland in een B&B zonder televisie. Pas de volgende dag lazen we in de online-krant dat 'we' het festival hadden gewonnen. Sinds 44 jaar weer eens eerste in de internationale zangcompetitie.

Wat zal dat een feest zijn in Nederland, dacht ik. Ik had visioenen van hossende mensen, een intocht van Duncan in Amsterdam, zinkende woonboten.

Ik heb er niets over gehoord. En bij thuiskomst praatte niemand erover, men leek het al weer te zijn vergeten. Was het een complot? Is hier een enorm feest geweest in mijn afwezigheid en houdt iedereen zich stil. Of is het echt als een natte wind in een pyjama voorbij getrokken?

Dit keer laat ik mij een eventuele winst en een bijbehorend nationaal feestje niet door mijn neus boren. Dus daarom volg ik het vrouwenvoetbal op de voet. Het is ontzettend leuk om te doen. Van mij zul je niet horen dat het mannenvoetbal zo veel beter is, en het damesvoetbal niet om aan te zien. Ik vind het super spannend.   

Vanmiddag is de kwartfinale Nederland - Italië. De airfryer staat al op het aanrecht, de vlammetjes liggen in de vriezer. Ik draag een shirt met het meest oranje vleugje dat ik kon vinden in de kast. Zachtjes, om Sam en Dave niet wakker te maken, zal ik roepen hup Oranje, hup! Dit keer wil ik erbij zijn, al is het maar via de beeldbuis. Die patronen kunnen me wat.

Patroonherkenning en lichtgevende bollen

Die selp-help boeken blijken een antoniem. Vanaf de kaft beloven ze gouden bergen, maar uiteindelijk bieden ze geen hulp. Zeker niet als ik ze gewoon in de kast laat staan.

Dus heb ik mij aangemeld voor groepstherapie.

Tegenwoordig heet het geen groepstherapie meer. Het wordt verkocht als een cursus 'zelfontwikkeling'. 

Ik had allerlei redenen om mij aan te melden, volgens de groepsleider zijn die zonder uitzondering onder te brengen onder de noemer: gedachtepatronen doorbreken.

Het zijn hardnekkige bitches, die patronen. Komt door de neuronen, zegt de groepsleider, die jarenlang dezelfde banen afleggen in mijn brein. Het duurt even voordat die via een andere weg willen vuren.

Allicht heb ik een hekel aan die groepsleider. Vanaf het eerste uur heb ik het idee dat hij het op mij heeft gemunt. En ook dat hij het beter denkt te weten dan ik.

Alle andere deelnemers vind ik maar stom. Niet mijn type mens. Te zweverig. Te nuchter. Geen gevoel voor humor. Te frivool.

En dan blijk ik hetzelfde te denken over mijn bazen en mijn collega's. Niet alleen mijn huidige maar ook alle voorgaande. Oh shit. Een patroon.

Ik ben er zo druk mee, met die patronen, dat ik amper het Songfestival nieuws kan volgen. Zal het Duncan lukken om voor a.s. donderdag een leuke act te bedenken? Hij lijkt geen last van vastgeroeste patronen te hebben. Wel van lichtgevende bollen op het podium.

Wat te doen? Port, lijkt me, met een stukje chocola.

Coup de plastique

Zo. Februari zit er op. Nu kunnen we weer verder met maart.

Afgelopen week lag er een stempas in mijn bus. Na kort onderzoek blijkt dat ik 20 maart a.s. mag kiezen voor de leden van de Provinciale Staten. En die kiezen dan weer de leden in de Eerste Kamer. En wat gebeurt er dan? Dat vraag ik mij af.

Op de lagere school werd mij uitgelegd dat Nederland een oude democratie is en dat daardoor de kans op revoluties en coup-d'etats heel klein is. Tijdens verkiezingen heeft iedereen even het idee een duit in het zakje te mogen doen en daarna polderen we weer rustig verder.

Ondanks alle schreeuwerige koppen in de krant en de voorspellingen van de trendwatchers denk ik daarom niet dat er veel gaat veranderen na 20 maart. Ik merk dat ik het wel fijn vind, die voorspelbaarheid in de landsbesturing. Het is een beetje te vergelijken met een baas waar je geen last van hebt, dan maakt het niet zo veel uit of het een capabele leider is of niet.

Probleem is wel dat als je iets wilt veranderen, dat je het dan zelf moet doen. Zo wil ik iets doen aan de berg plasticbroodzakken in ons huis. Ik krijg het namelijk niet over mijn hart om die dingen weg te gooien en daarmee bij te dragen aan de plasticsoep in de oceaan. Dus bewaar ik ze onder in de brooddoos. Punt is dat er inmiddels geen plek meer is voor het brood zelf.

Ik heb geprobeerd die zakken her te gebruiken. Best aardig, hoor, zo'n plastic lampenkap en een versierde kattenbak. Toch houdt dat hergebruik op een gegeven moment op en moet er iets aan de toevoer gedaan worden.

Dus opa Benjamin heeft zo'n katoenen broodzak aangeschaft. Het idee is om daarmee naar de broodleverancier te gaan en te vragen of ze het brood in de katoenen zak willen doen in plaats van in een plastic zak. Aandachtspunt daarbij is dat ik gewend ben om mijn boodschappen in de supermarkt te doen, en vooralsnog lukt het mij niet om mijn strakke regime (a-hum) om te gooien en voor alleen een brood om te fietsen naar de bakker.

Dat is dus de reden dat ik elke week op de broodafdeling van onze supermarkt de hard werkende medewerkers interrumpeer in hun snijd-, inpak- en stikkerproces. Ik haal diep adem, zet mijn meest charmantste glimlach op en vraag verontschuldigend of ze misschien tijd/zin hebben om te stoppen met waar ze mee bezig zijn en het brood naar mijn keuze willen snijden en in mijn katoenen zak willen doen.

'Natuurlijk, meneer,' is tot nu toe het vriendelijke antwoord. Het gevolg is dat ik super dol en trots ben op alle medewerkers van de broodafdeling van mijn supermarkt. Ik moest zelfs een beetje gniffelen toen gister de medewerker mijn gevulde broodzak omhoog hield en vroeg: 'Wilt u hier een plastic zak omheen?'

Nieuw jaar, nieuwe kansen

Het is er niet van gekomen, mijn goede voornemen van een jaar geleden. Alle reden om hem nog een keer te maken. Met dezelfde daadkracht en intentie, uiteraard.

Mijn voornemen was om alle self-help boeken in de kast nog eens de revue te laten passeren en daarbij alle bijbehorende oefeningen te doen. Ik was op de goede weg. Door een herindeling van onze bibliotheek zijn inderdaad alle self-help boeken door mijn handen gegaan. Van de ene kast naar de andere.

Verder heb ik een goede poging gedaan. Niet zo zeer met een boek dat al in de kast stond, maar met een nieuw gekocht self-help boek over het vinden van een nieuwe loopbaanrichting. De cover beloofde binnen 90 dagen antwoord op de vraag: 'Now What?'

Negentig dagen heb ik alle oefeningen in het boek gedaan. Lijstjes gemaakt, gedachte-experimenten gedaan, gekleurd, getekend, interviews afgelegd. Ik was er erg druk mee en kreeg er veel energie van. Tot ik de laatste bladzijde omsloeg.

O, dacht ik. En nu?

Blijf zoeken, was het advies.

Eindigen alle self-help boeken zo plotseling, halverwege het proces? Ik ben vastberaden om dat dit jaar uit te vinden.

Op een mooi jaar!

Advies: niet reizen

Stel dat ik dit 48 uur geleden had getypt en gepubliceerd, dan was ik binnen mijn eigen gestelde deadline van één blog-entry per maand gebleven. Bijna gehaald, zou je zeggen. Een borreltje waard. En ach, wat kan het nou echt schelen. Ik kom net terug van een rondreis Marokko en heb geleerd dat er wel ergere dingen zijn dan dat.

Het was een intensieve reis. Je weet wel, een heel andere cultuur en andere gebruiken. En ook een ander welzijnsniveau. Ik wil niet te veel veralgemeniseren, maar mijn indruk is dat niet veel mensen daar de luxe hebben om op reis te kunnen gaan. Daardoor kreeg ik het idee dat we voornamelijk als twee wandelende portemonnees werden gezien, die zoveel mogelijk leeggeschud moesten worden. Of in ieder geval wilde men dat wel proberen. 

Het was zo'n reis waar ik thuis nog lang over na zal denken. En vooral besef ik hoe ongelofelijk luxe wij leven in dit kikkerland. Alles is hier geregeld. Van APK keuring in het kader van verkeersveiligheid tot de voedsel- en warenautoriteit voor het behoud van onze delicate maagjes.

Een ander bijverschijnsel van onze reis naar Marokko is mijn toegenomen begrip voor groepsreizen. Terwijl X. en ik voor de zoveelste keer een gesprek moesten aanknopen (lees: ruzie kregen) met de plaatselijke parkeerwachten over het parkeertarief van onze huurauto, zag ik grote groepen Nederlanders zonder enig benul een toeristenbus instappen. Normaal heb ik het niet zo op groepen, maar toen ervoer ik wel een klein beetje jaloezie. 

Ik heb geen verstand van groepsreizen, heb er nog nooit aan meegedaan, maar dat weerhoudt mij niet om allerlei vooroordelen te hebben. Eén van die vooroordelen die ik heb, is dat mensen die meegaan met een groepsreis niet weten waar ze zijn. Dat als je ze een Atlas voor de neus legt en vraagt aan te wijzen in welk land ze zijn, dat ze Duitsland aanwijzen terwijl ze in Frankrijk zijn. Dit vooroordeel slaat nergens op, dat weet ik. Maar als ik dan in de Djoser-folder zie dat de Marokko rondreis onder het kopje 'Midden-Oosten' staat in plaats van 'Afrika', dan begin ik toch een beetje te twijfelen of het echt nergens op slaat.

Hoe het ook zij, mijn toegenomen tolerantie voor groepsreizen opent een hoop bestemmingen die ik anders nooit met z'n twee aan zou durven. En dat genoodzaakt een alerte blik op het nieuws, blijkt wel weer. Ik had namelijk bijna een rondreis door Jemen besteld. Kennelijk is het daar hommeles. Dat had ik gemist. Gelukkig is dat in Nederland ook goed geregeld door het ministerie van buitenlandse zaken. Het advies is: niet reizen.

Ook goed. Dan blijven we nog even bij de kachel.

Prettig weekend!

De zus van X. heeft twee zonen. Of zoontjes moet ik zeggen, want de één is een peuter en de ander een bijna-kleuter, zo jong zijn ze. Ik heb geen verstand van kinderen, maar volgens mij zijn ze heel blij en gelukkig. De ouders gunnen hun de tijd, verwachten nog geen buitensporige prestaties, zoals tot 100 kunnen tellen of een nominatie voor de Nobelprijs, zoals sommige andere ouders lijken te doen. Ik word er heel blij van om ze zo zorgeloos te zien.

Het enige nadeel van zulke jonge kinderen is dat het vaak bundeltjes ziektekiemen zijn. Links en rechts steken ze volwassenen aan alsof het rechts-radicale bio-terroristen zijn. Afgelopen weekend dacht ik te zien dat de peuter een perpetuum snottebel uit zijn neus had hangen. Ook klonk zijn ademhaling als het gesnurk van een volwassen man. Het was de reden van mijn strenge regime van slechts 1 stevige knuffel voor de peuter. Achteraf had ik hem vaker kunnen knuffelen want een paar dagen na ons bezoek hoorden we dat de bijna-kleuter was geveld door een griep.

Het schijnt dat de incubatietijd voor griep bij kinderen 1 tot 7 dagen kan duren en dat ze in die periode anderen kunnen besmetten. Het is dus afwachten of X. en ik ongeschonden blijven. Voor de zekerheid heb ik alvast twee dagen vrij genomen.

Dagen opnemen is iets bijzonders bij mij op mijn werk. Liever werkt men hard. Of dat tracht men te denken. In ieder geval wordt er trots geschermd met de hoeveelheid uur dat men op kantoor aanwezig is. Alle uren worden bij elkaar opgeteld, zodat men uiteindelijk ver boven de 40-urige werkweek uitkomt. En die uren worden dan gebruikt in een onderlinge strijd. 'Ik heb een 60-urige werkweek,' zegt de een. 'Oh, maar dat is niets vergeleken bij mijn 70-urige werkweek,' oppert de ander. Het is een raar soort biologische evolutie van de apenrots. Hans en Griezel staan bovenaan met het hoogst aantal uren, de andere mannetjes proberen ze te evenaren.

Omdat ik met mijn (5-over) 9 tot (5 voor) 5 mentaliteit mijn werk zonder klachten af krijg, heb ik niet zo'n behoefte om uren te sparen. Je kunt mij na klokslag vijf uur maar heel zelden op kantoor betrappen. En gister heb ik ontdekt hoe fijn het is om in het midden van een werkweek iedereen een prettig weekend te wensen. De schrik en verwarring in de ogen van de mensen doet een mens goed. Als ik nog veel vakantiedagen over had, zou ik het elke week doen.

Probleem bij zo'n lang weekend is dat het voorbij vliegt. Ik had een hele lijst met dingen die ik wilde doen op deze vrije dagen. Tot nog toe is er weinig van gekomen. Koffie drinken in een café met een goed leesboek blijkt toch meer tijd te kosten dan ik dacht. Op mijn toe-doe lijst stond ook: 'ramen lappen' (ja, ja) en 'boek schrijven.'

Ach. Morgen weer een dag.