Ligt het aan mij of is het nieuws tegenwoordig te griezelig om grapjes over te maken? Het voelt allemaal zo ongemakkelijk. Alsof ik naar een aflevering van The Office kijk. Is dit echt?
De tijden dat een vrolijk huppelende Mark mij nog konden opbeuren zijn voorbij. Mark is niet meer zo vrolijk de laatste tijd. Het huppelen heb ik uiteraard zelf bedacht.
Verder boycot ik het nieuws omdat ik niets meer over de Amerikaanse verkiezingen wil horen.
Dus heb ik mij opgegeven voor een cursus Hormoonyoga voor Mannen. Toenemend buikvet kan namelijk duiden op een terugtrekkend testosterongehalte. Je kunt er maar beter vroeg bij zijn. Nee, ik wil niets horen over chips en bier. Dat heeft hier niets mee te maken.
Ik moet nog antwoord krijgen van de yogadocente of er plaats is in de groep. Of mijn mail überhaupt is aangekomen, of ze mijn vragen serieus in overweging neemt. Niets gehoord.
Dat schijnt usance te zijn. Radiostilte is de nieuwe etiquette.
Af en toe flirt ik met een andere werkgever. Tot nu toe zonder veel succes, maar dat terzijde. Ondanks dat het tegenwoordig on-line gebeurt, is de oude ceremoniële dans in de vorm van de sollicitatiebrief in tact gebleven.
In zo'n geval besteed ik dagenlang aandacht aan het omschrijven van mijn motivatie, mijn werkervaring. Sommige zinnen herkauw ik tot een perfecte cadans. En natuurlijk (of uiteraard?) ben ik bereid om mijn cv nader toe te lichten in een persoonlijk gesprek. Onder het prevelen van een schietgebed klik ik op de knop 'Verzenden'. Uiteindelijk, als het epos de deur uit is, puf ik nog wat na met warme handen en een zweetsnor.
Soms, heel soms, krijg ik een automatisch antwoord dat mijn brief is aangekomen en dat ik binnen een bepaalde periode antwoord mag verwachten. Daarna is het stil. Alsof er een boom is omgevallen in het donkere bos zonder een levende ziel als getuige.
In ieder geval zijn er voldoende lijstjes op internet te vinden met testosteron-boosters. Tonijn en eieren, komen veel voor. Knoflook en witte kool ook. En goed nieuws, ik moet veel, heel veel aardappelen eten. Dat is hetzelfde als chips! Ik leg alvast het bier koud.
21 maart 2016
1 februari 2016
Dol op blauw
Januari zit erop. Ik ben zo blij als een husky hondje dat een slee door de sneeuw mag sleuren.
Week in week uit bluesy maandag tot en met vrijdag. Januari is niets voor mij.
Nu het aftellen naar de lente is begonnen kan alles mij blij maken. Zelfs het nieuwsbericht dat er in de buurt steeds meer agenten met pistoolmitrailleurs zullen gaan rondlopen, geeft mij vlinders in de buik.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat die blijdschap ook veroorzaakt kan worden door mijn nieuw ontdekte fetisj. Ik blijk namelijk dol op blauw.
Ik liep laatst op Schiphol langs een groep (of kudde, zwerm, roedel?) Koninklijke Marechaussee. Het waren niet meer dan vijf of zes mannen. Ze stonden bij elkaar, vlakbij La Place express. Geen idee wat hun toegevoegde waarde was qua veiligheid, maar de mitrailleurs en de uitpuilende riem vol met tools sprak enorm tot de verbeelding. Ik heb maar meteen een espresso besteld.
Met de lente in het verschiet klinken de krantenartikelen logischer. Benoît heeft zelfmoord gepleegd, maar dat zou iedereen doen als je tot beste kok van de wereld wordt gebombardeerd. Daarna valt immers niets meer te bereiken dan teleurstelling.
Niemand wil teleurstellen. In dat kader is zo'n motortje in een racefiets ook wel weer te begrijpen.
Uiteindelijk draait het om daglicht. Ik weet zeker dat dat het antwoord op alle problemen is. Geef me nog een paar weken om deze theorie uit te werken. Daglicht en alcohol, natuurlijk.
Week in week uit bluesy maandag tot en met vrijdag. Januari is niets voor mij.
Nu het aftellen naar de lente is begonnen kan alles mij blij maken. Zelfs het nieuwsbericht dat er in de buurt steeds meer agenten met pistoolmitrailleurs zullen gaan rondlopen, geeft mij vlinders in de buik.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat die blijdschap ook veroorzaakt kan worden door mijn nieuw ontdekte fetisj. Ik blijk namelijk dol op blauw.
Ik liep laatst op Schiphol langs een groep (of kudde, zwerm, roedel?) Koninklijke Marechaussee. Het waren niet meer dan vijf of zes mannen. Ze stonden bij elkaar, vlakbij La Place express. Geen idee wat hun toegevoegde waarde was qua veiligheid, maar de mitrailleurs en de uitpuilende riem vol met tools sprak enorm tot de verbeelding. Ik heb maar meteen een espresso besteld.
Met de lente in het verschiet klinken de krantenartikelen logischer. Benoît heeft zelfmoord gepleegd, maar dat zou iedereen doen als je tot beste kok van de wereld wordt gebombardeerd. Daarna valt immers niets meer te bereiken dan teleurstelling.
Niemand wil teleurstellen. In dat kader is zo'n motortje in een racefiets ook wel weer te begrijpen.
Uiteindelijk draait het om daglicht. Ik weet zeker dat dat het antwoord op alle problemen is. Geef me nog een paar weken om deze theorie uit te werken. Daglicht en alcohol, natuurlijk.
24 december 2015
Tis the season to watch telly
Een vervelend koutje doet de ronde. Er lijkt geen einde aan te komen. In de rij voor de kassa werd ik overmand door een hoestaanval. De mevrouw voor mij was daar niet van gediend. Terwijl ik met rood aangelopen hoofd in een soort perpetuum hoest over mijn karretje hing, bleef ze heel boos naar mij staren. Als een onverbiddelijke Quirinius tegenover een Homonadens. Kon ik maar op commando niezen, dan had haar hele bril nat geweest.
Boodschappen doen in een drukke supermarkt haalt het slechtste in mij boven.
De capriolen die mijn collega-boodschappees uithalen met hun kar interpreteer ik als opzettelijke handelingen om mij dwars te zitten. Tegelijkertijd lukt het mij niet om anderen niet in de weg te staan. Overal waar ik mijn kar parkeer, is een rek vol met producten die op den duur iemand wil bestuderen. Zelfs al is het kattengrit. In de aanloop naar de kassa kwam ik erachter dat de afdeling ondergoed en servies voor een adempauze zorgde, maar toen waren de onderlinge spanningen al ver opgelopen. Geen wonder dat het mens in de rij voor mij haar dodelijkste blik wierp. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan.
Hoe dan ook, de port en de kaasjes zijn in huis. Ik kan hoesten zoveel ik wil. En vanavond zijn er allemaal leuke kerstachtige dingen op tv. Daar wordt een Polyester mens blij van.
Hele fijne kerstdagen!
Boodschappen doen in een drukke supermarkt haalt het slechtste in mij boven.
De capriolen die mijn collega-boodschappees uithalen met hun kar interpreteer ik als opzettelijke handelingen om mij dwars te zitten. Tegelijkertijd lukt het mij niet om anderen niet in de weg te staan. Overal waar ik mijn kar parkeer, is een rek vol met producten die op den duur iemand wil bestuderen. Zelfs al is het kattengrit. In de aanloop naar de kassa kwam ik erachter dat de afdeling ondergoed en servies voor een adempauze zorgde, maar toen waren de onderlinge spanningen al ver opgelopen. Geen wonder dat het mens in de rij voor mij haar dodelijkste blik wierp. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan.
Hoe dan ook, de port en de kaasjes zijn in huis. Ik kan hoesten zoveel ik wil. En vanavond zijn er allemaal leuke kerstachtige dingen op tv. Daar wordt een Polyester mens blij van.
Hele fijne kerstdagen!
22 november 2015
Guerre
Het was maandagochtend. Mijn jas had ik al aan, de sleutels in de hand. De telefoon bleef stil. Geen bericht van mijn werk. "Blijf maar thuis hoor, we zijn in oorlog."
Het voelt raar om in oorlog te zijn met een onzichtbare vijand. Ik vraag mij af of Mark het misschien hyperbolisch bedoelde toen hij zei dat we in oorlog zijn met IS. Het is immers geen land. Laatste keer dat ik de atlas opensloeg, bestond er geen land IS. En volgens X. kan er geen oorlog worden verklaard zonder voorafgaande toestemming van de Staten-Generaal.
Het kan dus zijn dat wat Mark had willen zeggen is dat we eigenlijk in een soort symbolische oorlog zijn met iets dat op een organisatie lijkt dat een ideologie najaagt die onze democratie bedreigt. "Dat klinkt nergens naar," zal zijn moeder hebben gezegd. Waardoor Mark gedwongen was om er geen doekjes om te winden.
Ik heb even met de bakker gepraat, maar hij kon zo snel geen oplossing bedenken voor de terroristische dreiging. Terwijl die man over veel dingen wel iets te zeggen heeft.
In zijn speech van vrijdag zei Mark dat we door moeten gaan met het dagelijks leven. In dat kader ga ik aanstaande vrijdag naar het theater in de grote stad. Ik zal alert zijn, want dat moet ook van Mark. Tevens verwacht hij dat we nuchter blijven. Maar daar trek ik mijn grens. Zo'n oorlog is alleen vol te houden met voldoende wijn en port.
Het voelt raar om in oorlog te zijn met een onzichtbare vijand. Ik vraag mij af of Mark het misschien hyperbolisch bedoelde toen hij zei dat we in oorlog zijn met IS. Het is immers geen land. Laatste keer dat ik de atlas opensloeg, bestond er geen land IS. En volgens X. kan er geen oorlog worden verklaard zonder voorafgaande toestemming van de Staten-Generaal.
Het kan dus zijn dat wat Mark had willen zeggen is dat we eigenlijk in een soort symbolische oorlog zijn met iets dat op een organisatie lijkt dat een ideologie najaagt die onze democratie bedreigt. "Dat klinkt nergens naar," zal zijn moeder hebben gezegd. Waardoor Mark gedwongen was om er geen doekjes om te winden.
Ik heb even met de bakker gepraat, maar hij kon zo snel geen oplossing bedenken voor de terroristische dreiging. Terwijl die man over veel dingen wel iets te zeggen heeft.
In zijn speech van vrijdag zei Mark dat we door moeten gaan met het dagelijks leven. In dat kader ga ik aanstaande vrijdag naar het theater in de grote stad. Ik zal alert zijn, want dat moet ook van Mark. Tevens verwacht hij dat we nuchter blijven. Maar daar trek ik mijn grens. Zo'n oorlog is alleen vol te houden met voldoende wijn en port.
25 oktober 2015
Verstandig advies
Ik ga nooit meer naar een verjaardagsfeest. Nu meen ik het echt. Het is beter voor alle betrokkenen (lees: ooms, tantes, zussen, broers, ouders van jarige job). Echt. Heus.
Want ik heb geen idee hoe Ajax het doet in de competitie. En ik wist ook niet dat Depay uit de gratie was gevallen bij voetbalminnend Nederland.
Ik kijk rugby. Op RTL 7 zenden ze de wedstrijden van het WK uit. De afgelopen weken heb ik kennis van de spelregels opgedaan. Naar mijn gevoel zijn het er best veel. Zelfs na het bekijken van een behoorlijk aantal wedstrijden, snap ik het merendeel van de tijd nog steeds niet waarom de scheids op zijn fluit blaast. Soms fluit hij af voor iets wat tien minuten eerder heeft plaatsgehad. Als een verbolgen partner die zijn frustraties opkropt. De grote mannen in het veld lijken het allemaal gelaten te accepteren.
Die spelregels vind ik eerlijk gezegd niet zo boeiend. Ik kijk rugby omdat ik heel erg onder de indruk ben van die grote mannen. Mag ik het romantisch noemen, al die gezichtjes vol modder en bloed? Die gejaagde blik in de ogen alsof ze echt willen winnen in plaats van meedoen voor de gezelligheid? In feite kijk ik rugby omdat het een wereld is waar ik niets van weet maar stiekem wel wil bij horen. Dat soort dingen kun je maar beter niet op feestjes zeggen. Waarom onthoud ik dat nou nooit?
Pijnlijke stiltes kun je in het vervolg ook beter niet vullen met opmerkingen over het outfit van Maxima tijdens het bezoek aan een basisschool in China. Misschien was de familie van de jarige job politiek geëngageerd en dus teleurgesteld dat ik niet over de Chinese mensenrechten begon? Of keken ze zo beduusd omdat ik geen ander woord kon bedenken voor 'leverkleur'?
Het drama van de mens is dat je nooit precies weet wat een ander van je denkt. Tenzij de ander uit het Brabantse Steenbergen komt en zich zorgen maakt over de komst van de asielzoekers. Ik heb begrepen dat men in dat geval geen blad voor de mond neemt.
Op zondagen ben ik nou eenmaal wat somberder dan anders. En een verjaardagsfeest op de zaterdag ervoor zorgt soms voor nog meer smart. Geen reden om meteen de haak in het plafond te draaien en een stevig touw te zoeken. Mogelijk wel een aanleiding om meer te drinken.
Want ik heb geen idee hoe Ajax het doet in de competitie. En ik wist ook niet dat Depay uit de gratie was gevallen bij voetbalminnend Nederland.
Ik kijk rugby. Op RTL 7 zenden ze de wedstrijden van het WK uit. De afgelopen weken heb ik kennis van de spelregels opgedaan. Naar mijn gevoel zijn het er best veel. Zelfs na het bekijken van een behoorlijk aantal wedstrijden, snap ik het merendeel van de tijd nog steeds niet waarom de scheids op zijn fluit blaast. Soms fluit hij af voor iets wat tien minuten eerder heeft plaatsgehad. Als een verbolgen partner die zijn frustraties opkropt. De grote mannen in het veld lijken het allemaal gelaten te accepteren.
Die spelregels vind ik eerlijk gezegd niet zo boeiend. Ik kijk rugby omdat ik heel erg onder de indruk ben van die grote mannen. Mag ik het romantisch noemen, al die gezichtjes vol modder en bloed? Die gejaagde blik in de ogen alsof ze echt willen winnen in plaats van meedoen voor de gezelligheid? In feite kijk ik rugby omdat het een wereld is waar ik niets van weet maar stiekem wel wil bij horen. Dat soort dingen kun je maar beter niet op feestjes zeggen. Waarom onthoud ik dat nou nooit?
Pijnlijke stiltes kun je in het vervolg ook beter niet vullen met opmerkingen over het outfit van Maxima tijdens het bezoek aan een basisschool in China. Misschien was de familie van de jarige job politiek geëngageerd en dus teleurgesteld dat ik niet over de Chinese mensenrechten begon? Of keken ze zo beduusd omdat ik geen ander woord kon bedenken voor 'leverkleur'?
Het drama van de mens is dat je nooit precies weet wat een ander van je denkt. Tenzij de ander uit het Brabantse Steenbergen komt en zich zorgen maakt over de komst van de asielzoekers. Ik heb begrepen dat men in dat geval geen blad voor de mond neemt.
Op zondagen ben ik nou eenmaal wat somberder dan anders. En een verjaardagsfeest op de zaterdag ervoor zorgt soms voor nog meer smart. Geen reden om meteen de haak in het plafond te draaien en een stevig touw te zoeken. Mogelijk wel een aanleiding om meer te drinken.
27 september 2015
things are getting worse, please send chocolate
Van de week schoot mij een heel goed onderwerp te binnen. Ik weet nog dat ik dacht dat ik het makkelijk kon combineren met dat andere onderwerp. Je weet wel, dacht ik nog, kan je bijna niet vergeten.
Wel dus. En het witte scherm geeft geen enkele sjoege. Dus moet ik het je allemaal schuldig blijven.
Dan maar over pannenkoeken. Stel je bent toerist en je loopt door de smalle straten van Amsterdam. Je ziet een leuk café dat pannenkoeken verkoopt, en je denkt bij jezelf: waarom is de ene kant van het café zoveel drukker dan het andere? Tot blijkt dat het rustigere gedeelte, waar je een mooi plekje hebt veroverd, het etablissement is van de buren dat bovendien helemaal geen pannenkoeken op het menu heeft staan.
Ik had hetzelfde gedaan als de mevrouw die dit overkwam. Gewoon blijven zitten en vragen of er misschien toch ergens in de keuken pannenkoeken te vinden zijn. En stoïcijns blijven kijken, ook al krijg je van die dikke Amerikaanse pannenkoeken voorgeschoteld, vers uit een doosje, opgewarmd in de magnetron, precies zoals ze dat thuis waarschijnlijk ook altijd doet. Soms zit het gewoon even niet mee om toerist te zijn.
Het valt mee. Zeker als je het vergelijkt met de landing op D-Day in Normandië. Alles valt mee, als je de dingen daarmee vergelijkt. Zelfs de wekker op een maandagmorgen. Nog een paar uur weekend. Nu begint het melancholieke genieten. Oh, had ik het weekend maar meer gedaan dan alleen wielrennen kijken. Zucht.
Wel dus. En het witte scherm geeft geen enkele sjoege. Dus moet ik het je allemaal schuldig blijven.
Dan maar over pannenkoeken. Stel je bent toerist en je loopt door de smalle straten van Amsterdam. Je ziet een leuk café dat pannenkoeken verkoopt, en je denkt bij jezelf: waarom is de ene kant van het café zoveel drukker dan het andere? Tot blijkt dat het rustigere gedeelte, waar je een mooi plekje hebt veroverd, het etablissement is van de buren dat bovendien helemaal geen pannenkoeken op het menu heeft staan.
Ik had hetzelfde gedaan als de mevrouw die dit overkwam. Gewoon blijven zitten en vragen of er misschien toch ergens in de keuken pannenkoeken te vinden zijn. En stoïcijns blijven kijken, ook al krijg je van die dikke Amerikaanse pannenkoeken voorgeschoteld, vers uit een doosje, opgewarmd in de magnetron, precies zoals ze dat thuis waarschijnlijk ook altijd doet. Soms zit het gewoon even niet mee om toerist te zijn.
Het valt mee. Zeker als je het vergelijkt met de landing op D-Day in Normandië. Alles valt mee, als je de dingen daarmee vergelijkt. Zelfs de wekker op een maandagmorgen. Nog een paar uur weekend. Nu begint het melancholieke genieten. Oh, had ik het weekend maar meer gedaan dan alleen wielrennen kijken. Zucht.
13 september 2015
Op de bank met de krant
Al die vluchtelingen in Europa. Al die nieuwe ideeën, dromen, verwachtingen. Zou dit het zijn? Zo'n moment in de geschiedenis dat een verandering plaatsvindt waarna nooit meer echt teruggekeerd kan worden naar hoe het was.
We zullen het pas achteraf weten. Soms lees ik wel eens kranten uit de Tweede Wereldoorlog. Wat later een belangrijke ontwikkeling in het strijdtoneel bleek, kreeg in de tijd dezelfde aandacht als de dagelijkse beslommeringen waar nu geen haan meer naar kraait. Op 6 juni 1944 was er een trekking van de Staatsloterij, ik bedoel maar.
Sowieso is de krant een mal medium. In de editie van gister las ik de hoopvolle koppen over de kansen van Dumoulin terwijl hij op de televisie achter mij een hopeloze achterstand opliep ten opzicht van zijn concurrent (wiens naam ik even ben vergeten).
Als het sportkatern zo achterloopt, hoe zit dat dan met de boekenbijlage? Is dit nog steeds het debuut van dit moment? Soms bekruipt mij weleens het gevoel dat de krant één grote advertentie is van meningen. Als ik niet oppas, zou ik verzanden in gedachtes over realiteit en de onmogelijkheid om die objectief te communiceren.
Gelukkig krijgt Mark bijstand van de hoofdredacteur van Esquire voor het dragen van een hoodie.
Overigens als de inhoud van de krant een knip voor de neus waard is, kan ik melden dat onderzoekers bewijs hebben gevonden dat een blauwe plek net zo'n pijn doet als sociale afwijzing. Namelijk, in beide gevallen is dezelfde regio in je brein actief. Dat doet mij weer denken aan de juf op de sportschool gister. Ik was de enige sukkel die zich meldde voor een Bodystep les. Natuurlijk wilde ik er onderuit. Teveel aandacht van een juf maakt mij erg verlegen. Maar ze was zo overduidelijk teleurgesteld over de lage opkomst dat ik ben gebleven.
Ik kan nu empirisch vaststellen dat spierpijn zeer doet. Voorlopig speelt de rest van de zondag op de bank af.
We zullen het pas achteraf weten. Soms lees ik wel eens kranten uit de Tweede Wereldoorlog. Wat later een belangrijke ontwikkeling in het strijdtoneel bleek, kreeg in de tijd dezelfde aandacht als de dagelijkse beslommeringen waar nu geen haan meer naar kraait. Op 6 juni 1944 was er een trekking van de Staatsloterij, ik bedoel maar.
Sowieso is de krant een mal medium. In de editie van gister las ik de hoopvolle koppen over de kansen van Dumoulin terwijl hij op de televisie achter mij een hopeloze achterstand opliep ten opzicht van zijn concurrent (wiens naam ik even ben vergeten).
Als het sportkatern zo achterloopt, hoe zit dat dan met de boekenbijlage? Is dit nog steeds het debuut van dit moment? Soms bekruipt mij weleens het gevoel dat de krant één grote advertentie is van meningen. Als ik niet oppas, zou ik verzanden in gedachtes over realiteit en de onmogelijkheid om die objectief te communiceren.
Gelukkig krijgt Mark bijstand van de hoofdredacteur van Esquire voor het dragen van een hoodie.
Overigens als de inhoud van de krant een knip voor de neus waard is, kan ik melden dat onderzoekers bewijs hebben gevonden dat een blauwe plek net zo'n pijn doet als sociale afwijzing. Namelijk, in beide gevallen is dezelfde regio in je brein actief. Dat doet mij weer denken aan de juf op de sportschool gister. Ik was de enige sukkel die zich meldde voor een Bodystep les. Natuurlijk wilde ik er onderuit. Teveel aandacht van een juf maakt mij erg verlegen. Maar ze was zo overduidelijk teleurgesteld over de lage opkomst dat ik ben gebleven.
Ik kan nu empirisch vaststellen dat spierpijn zeer doet. Voorlopig speelt de rest van de zondag op de bank af.
Abonneren op:
Posts (Atom)