19 april 2014

Bloemen in het watercloset

Uit principe weiger ik lange reizen te maken voor mijn werk. Maar deze keer ontkom ik er niet aan. Ik vertrek binnenkort naar het buitenland. Het is zo'n buitenland waar je voorbereidingen moet treffen ver voor de koffers uit de kast zijn gehaald.

Zo'n buitenland waar buiktyfus en gele koorts door je aderen moeten stromen om je een kans van overleven te geven.

Zo'n buitenland waar de mensen in de prullenbak poepen en bloemen in het watercloset zetten. Zo'n hele andere cultuur dat men deelnemende blikken trekt als je ze het nieuws verteld.

Jij liever dan ik, zie je ze denken.

Zo'n buitenland waar geen haar op mijn hoofd nog heeft overwogen naar toe te gaan.

Zo'n buitenland waar je bij het inpakken rekening moet houden met verscheidene scenario's: stel ik word ontvoerd en weet te ontsnappen, wat heb ik dan nodig?

Zo'n buitenland waar alleen de avontuurlijke rugzakkers naar toe gaan. De Beverklanten, de mensen die goed zijn in reizen.

Dat ben ik niet.

Ik ben zo iemand die gehecht is aan vaste patronen, aan een voorspelbare dagindeling. Nespresso Intenso voor tien uur s'ochtends, de zaterdagkrant bij de lunch, s'avonds een DVD op de bank.

Wat ik probeer te zeggen is dat ik er een beetje tegenop zie. Daarom stel ik het aanschaffen van de diarreestoppers, de reserve naalden en de noodantibiotica nog even uit. Ik heb nog een paar dagen, houd ik mijzelf voor.

2 opmerkingen:

  1. Een troost:
    eh....

    Goeie reis gewenst dan maar, geloof ik.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel, Anita. Dat moet wel gaan lukken, hoor. Mijn neurose is weer wat gekalmeerd :-)

      Verwijderen

Gott nytt år

Uiteindelijk is het niet te doen, besloot ik. De verwachtingen zijn te hoog. Na maanden afwezigheid, kun je maar beter gewoon weer beginnen....