Voor het Polyester-huishouden vergt het huidige beleid niet zo'n enorme aanpassing. We kwamen al niet zo veel onder de mensen.
Verder is niets meer normaal, wat heel snel normaal dreigt te worden.
Mijn dagelijkse wereldreis met de bus, de trein, de tram, de fiets is vervangen voor twee passen naar de keukentafel. Vanmorgen kon ik mij al niet meer inbeelden dat ik ooit zoveel energie verspilde voordat de eerste kop koffie is gezet.
Het thuiswerken was wennen in het begin. Inmiddels vind ik het ideaal. Saaie vergaderingen zijn geen probleem meer sinds ik weet hoe ik een netwerkstoring moet nabootsen: eerst elk derde woord niet uitspreken, beetje hoekerig bewegen, daarna de camera van de laptop uitzetten en vervolgens de wifi uitzetten. Et voila, een heel uur voor jezelf.
Er zijn dingen waar ik niet aan wen. Online boodschappen doen, bijvoorbeeld. Ik heb mij nooit zo gerealiseerd hoezeer de indeling van een fysieke supermarkt dienst doet als inspiratie voor het bedenken van maaltijden. Om maar te zwijgen over de lekkere kaasjes in de aanbieding, waar je dan zo onverwachts langs loopt en dan pas beseft hoezeer je trek hebt in vette Franse produkten gemaakt van ongepasteuriseerde rauwe melk.
Iets anders waar ik maar niet aan kan wennen, is het wachten. Morgen is er weer een persconferentie van het kabinet waarin nieuwe maatregelen worden aangekondigd.
Gaan de kroegen open?
Mag ik naar de kapper? (Nadat mijn zelf-getondeusde haren weer zijn aangegroeid.)
Dat afwachten, tijd gevuld met vurig hopen op betere tijden, vind ik moeilijker dan 34 dagen geen alcohol drinken.
Waarvan akte.
