Een vervelend koutje doet de ronde. Er lijkt geen einde aan te komen. In de rij voor de kassa werd ik overmand door een hoestaanval. De mevrouw voor mij was daar niet van gediend. Terwijl ik met rood aangelopen hoofd in een soort perpetuum hoest over mijn karretje hing, bleef ze heel boos naar mij staren. Als een onverbiddelijke Quirinius tegenover een Homonadens. Kon ik maar op commando niezen, dan had haar hele bril nat geweest.
Boodschappen doen in een drukke supermarkt haalt het slechtste in mij boven.
De capriolen die mijn collega-boodschappees uithalen met hun kar interpreteer ik als opzettelijke handelingen om mij dwars te zitten. Tegelijkertijd lukt het mij niet om anderen niet in de weg te staan. Overal waar ik mijn kar parkeer, is een rek vol met producten die op den duur iemand wil bestuderen. Zelfs al is het kattengrit. In de aanloop naar de kassa kwam ik erachter dat de afdeling ondergoed en servies voor een adempauze zorgde, maar toen waren de onderlinge spanningen al ver opgelopen. Geen wonder dat het mens in de rij voor mij haar dodelijkste blik wierp. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan.
Hoe dan ook, de port en de kaasjes zijn in huis. Ik kan hoesten zoveel ik wil. En vanavond zijn er allemaal leuke kerstachtige dingen op tv. Daar wordt een Polyester mens blij van.
Hele fijne kerstdagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten