Van de week schoot mij een heel goed onderwerp te binnen. Ik weet nog dat ik dacht dat ik het makkelijk kon combineren met dat andere onderwerp. Je weet wel, dacht ik nog, kan je bijna niet vergeten.
Wel dus. En het witte scherm geeft geen enkele sjoege. Dus moet ik het je allemaal schuldig blijven.
Dan maar over pannenkoeken. Stel je bent toerist en je loopt door de smalle straten van Amsterdam. Je ziet een leuk café dat pannenkoeken verkoopt, en je denkt bij jezelf: waarom is de ene kant van het café zoveel drukker dan het andere? Tot blijkt dat het rustigere gedeelte, waar je een mooi plekje hebt veroverd, het etablissement is van de buren dat bovendien helemaal geen pannenkoeken op het menu heeft staan.
Ik had hetzelfde gedaan als de mevrouw die dit overkwam. Gewoon blijven zitten en vragen of er misschien toch ergens in de keuken pannenkoeken te vinden zijn. En stoïcijns blijven kijken, ook al krijg je van die dikke Amerikaanse pannenkoeken voorgeschoteld, vers uit een doosje, opgewarmd in de magnetron, precies zoals ze dat thuis waarschijnlijk ook altijd doet. Soms zit het gewoon even niet mee om toerist te zijn.
Het valt mee. Zeker als je het vergelijkt met de landing op D-Day in Normandië. Alles valt mee, als je de dingen daarmee vergelijkt. Zelfs de wekker op een maandagmorgen. Nog een paar uur weekend. Nu begint het melancholieke genieten. Oh, had ik het weekend maar meer gedaan dan alleen wielrennen kijken. Zucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten