Als paus Benedictus de 16e zo vrij was om af te treden, dan mag ik stoppen met groepstherapie. Dat heb ik besloten. De opluchting is even groot als mijn besluit een paar jaar geleden dat ik te oud ben om te helpen sjouwen bij verhuizingen. Ik verwarm de soep, smeer de boterhammen. Maar sjouwen, daar begin ik niet meer aan.
Niet dat ik vind dat ik geen psychische hulp meer nodig heb. Eerder het tegendeel. Zo heb ik de therapie afgezegd via de mail omdat ik te laf ben om te bellen. Dat komt door oude trauma's over dingen moeten afmaken en niet mogen opgeven en het niet durven tegenspreken van strenge mensen in autoritaire rollen. Op deze manier blijven die onverwerkt.
Dat moet dan maar. In therapie blijven had mij heel ongelukkig gemaakt.
Ik vond het niet makkelijk om de mail te schrijven, nog enger om uiteindelijk op 'send' te drukken. En wat misschien nog wel het allergriezeligst is, is dat ik geen antwoord heb gehad.
'Stond er een vraag in jouw mail?' vraagt X.
'Nee.'
'Waarom verwacht je dan antwoord?'
Wat een geluk dat ik mijn self-help boeken nog niet heb weggedaan.
